EEN MYSTERIE

Vorig jaar deelde ik met jullie het lied ‘Wat de toekomst brenge moge’. Dit lied was mijn lijflied van het afgelopen jaar, zoals ik toen vermeldde. Maar ik kan je vertellen dat dit lied het afgelopen jaar niet altijd in mijn hoofd heeft gezeten, maar nu ik het weer lees ben ik blij dat het lied toch min of meer uitgevoerd is in de afgelopen 12 maanden.

Ik ben erg dankbaar dat ik met gesloten ogen het onbekende jaar ingewandeld ben. Want ik weet niet wat er was gebeurd als ik van tevoren al had geweten hoe het jaar er uit zou gaan zien. Maar ondanks de stormen van het afgelopen jaar heb ik toch met een rustig, kalme moed alles kunnen dragen. En dat alles komt doordat ik liep aan de hand van mijn Vader. 

En nee, mijn ziel begreep veel dingen niet dit jaar. Het was soms gewoon te veel en te overweldigend. Maar toch kreeg ik het over mijn lippen om Gods liefde te loven. En ik heb gemerkt dat ik tijdens momenten van grote zorgen God kon prijzen. Juist op die momenten mocht ik Gods rust zo intens ervaren….

En ook de weg die ik qua werk heb bewandeld, was een pittige weg. Ik durfde soms letterlijk niet. Ik twijfelde aan mijn eigen kunnen, maar hoe had ik me vergist als Hij mij de keuze had gelaten. 

Ik heb me dan ook als kind gedragen die alleen de weg niet vond. Elke keer als ik het niet zag zitten of dacht dat ik het niet kon, vroeg ik God of Hij het door mij heen wilde doen! 

Het is een enorme zegen om aan het einde van dit jaar te kunnen zien dat God er bij was! Dat Hij me de kracht gaf en de moed om te doorstaan wat op mijn pad kwam.

Sommige mensen zien het als ‘geluk’. Zo ook de verpleegkundige die afgelopen week aan het ziekenhuisbed van mijn vader stond. Ze zei dat mijn vader het naar omstandigheden echt heel goed deed en volgens haar had je daar wel echt ‘geluk’ voor nodig. Maar ik, en een aantal van jullie, weten wel beter; wat hebben we met elkaar ontzettend veel gebeden voor de zegen die we zagen in het herstel van mijn vader de afgelopen week…. Artsen en verpleegkundigen spreken allemaal hun verbazing uit over de manier waarop het gaat, dan wil ik op mijn plaats mijn Vader in de hemel hier voor loven!

Toch blijven er ook veel moeiten bestaan. In mijn vaders leven, in vele levens van de mensen om me heen, in kinderlevens, in oorlogsgebieden…. Het is niet vreemd dat mensen daar God moeilijk in kunnen zien. Waar is God in alle moeiten? Waarom doet Hij niks aan zoveel leed? 

Toch denk ik dat juist in de momenten van lijden, God heel dichtbij is. 

Hij kan zeker ingrijpen. Hij zal zich niet laten tegenhouden door Zijn eigen schepping. Maar de reden waarom Hij niet altijd ingrijpt, blijft een mysterie.

Ik weet niet waarom het lijden een vraagstuk blijft waar we met elkaar maar niet uit lijken te komen. Maar wat ik wel uit eigen ervaring heb ontdekt is dat God soms lijden gebruikt om je zicht op Hem duidelijker te maken. Dat zegt niet dat het lijden iets goeds is, integendeel, maar God kan het wel gebruiken om je te laten zien dat we in alles van Hem afhankelijk zijn. 

Hij wil in goede en in moeilijke tijden bij ons zijn en Hij is de enige die ons hoop geeft op een toekomst zonder lijden en pijn. 

Ik hoop dat we als gezin het komende jaar in wat rustiger vaarwater terecht zullen komen. En dat hoop ik ook voor jou als je het gevoel hebt dat je genoeg onrust hebt ervaren. Maar hoe het ook zal gaan, ik heb door ons lijden heen ervaren dat God er bij is! Dus wat er ook gaat gebeuren het komende jaar; ik bid je toe dat je God dichterbij laat komen, zodat je Hem zal vinden in al je vreugde en in al je verdriet!

Een gezegend 2019!

Liefs Anita…

GOD IS MET ONS

Het klinkt allemaal zo romantisch; een jong stelletje dat op reis gaat. Zij hoogzwanger en hij een lieve, zorgzame jongeman. Aankomend in Bethlehem gaan ze langs vele deuren, maar de herbergen waren allemaal vol. Maar wat zoet, in de stal is mooi opgeklopt schoon hooi, een paar lieve dieren en wanneer het kindje is geboren ligt het in lekkere warme dekens gewikkeld, in een kribbe met nog meer schoon opgeklopt hooi.... Er valt een warm ligt van een glinsterende ster de stal binnen. Er komen herders helemaal fris en fruitig op bezoek en 3 wijze mannen die de stal doen geuren naar wierook, brengen prachtige cadeaus! 

Nou, ik ben 5 keer bevallen en vond het eigenlijk maar weinig romantisch. Laat staan als de moeder in het verhaal nog erg jong is en de vader eigenlijk helemaal de vader niet is. Wat moet het spannend zijn geweest!

En een rit in een ambulance met een dikke buik is niet erg prettig, laat staan als je hoogzwanger een lange tocht moet maken, te voet en met hulp van een ezel.... Ik zie Maria zo voor me met een pakje Rennies om haar maagzuur tegen te gaan van al dat gehobbel op de rug van dat dienstbare beestje.

Aangekomen in de plaats waar ze zich moeten melden is er voor hen nergens een plaats te vinden om te slapen. Mijn bed was al ellendig genoeg op het eind. Met een aantal extra kussens vond ik na heel wat gewoel op den duur de juiste houding. Maria had niet eens een bed tot haar beschikking. Ze moest bevallen ergens waar dieren gevoerd worden, want hetgeen wat we lezen is dat de baby in een voerbak gelegd werd. 

En waarom was er geen plaats? Was dat omdat ze zagen dat deze vrouw bijna ging bevallen en je naar Joodse tradities 7 dagen onrein bent als je bent bevallen? Of zagen de mensen ook wel dat het sowieso ongepast is om een hoogzwangere vrouw in een grote ruimte, samen met vreemden, te laten slapen. Terwijl de kans bestaat dat de bevalling zich snel aandient. Misschien had ze al wel weeën tijdens de zoektocht, we weten immers niet precies hoeveel tijd er tussen de aankomst in Bethlehem en het moment van de voerbak in zit.....

Romantisch is het verkeerde woord. Jezus is geboren in onrustige omstandigheden. Zijn moeder en Jozef hadden verre van een stabiele situatie en werden niet met open armen ontvangen. 

En toch werd er na aankomst een baby geboren. Het hoe en waar is niet helemaal duidelijk. Maar wel wie!!! Jezus nam de plek in die voor Hem bedoelt was. Maar zelfs zijn eigen ouders hadden niet door wie Hij precies was. 

Tot op heden wordt er over Jezus gesproken en over de bijzondere dingen die Hij zei, deed en voorleefde. Hij kwam heel gewoon, maar was toch zo ongewoon. 

Maar romantisch was Zijn leven zeker niet. Hij heeft veel moeiten moeten doorstaan en dat begon al bij de omstandigheden waar Hij in geboren werd.

Dit is dan ook precies de reden waardoor Hij weet wat het is om te strijden. Hij zag om naar de vreemdelingen, de verstoten mensen, de zwakken. Hij weet hoe het voelt om te vluchten, niet geaccepteerd te worden en pijn te lijden. Hij liet de hemel achter om mens te worden...

Wie is Hij voor jou?

Kijk eens voorbij de geromantiseerde versie en ontdek wie Jezus echt was en wie Hij voor jou wil zijn!

God is met ons, niet alleen toen, maar nu nog steeds! 

(Bijbelgedeelte: Lucas 2)

ZOEKTOCHT

Ik weet eigenlijk niet anders dan dat God altijd een deel van mijn leven is geweest. Mijn ouders hebben me als klein meisje al verteld van Zijn bestaan. Als klein meisje nam ik het klakkeloos aan, in de pubertijd kwam er een korte opstand. Niet zozeer wat betreft God, maar vooral naar de kerk. Ik was namelijk behoorlijk zoekend en kreeg geen duidelijke antwoorden op mijn vragen tijdens de catechisatie (zo worden de bijeenkomsten voor jeugd waar je leert over het geloof, in sommige kerken genoemd). Daar waar ik me voelde als een droge spons die snakte naar water om zich mee vol te drinken, kreeg ik voor mijn gevoel te vaak een lege kom voorgeschoteld. Ik hoorde wel aan, maar mijn hart werd er niet mee geraakt.

Maar juist deze zoektocht heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Nadat God mij allang had gevonden, heb ik via een heel natuurlijke weg op mijn 19e ‘ ja’ gezegd tegen God. Met in mijn achterhoofd al de influistering, dat dit pas het begin zou zijn van de reis die ik met God zou gaan maken. Nu, 16 jaar later, realiseer ik me dat die reis geen moment saai zal worden. Elke dag zullen er momenten voorbij komen dat ik mag leren. 

Soms ben ik stiekem jaloers op mensen die vanuit het ‘niets’ God hebben leren kennen. Via een radicale bekering zoals ze dat ook wel noemen. God heeft op een bepaald moment ingegrepen in iemands leven, waardoor de desbetreffende persoon God zo duidelijk tegen is gekomen dat het niet meer dan logisch is om Hem achterna te wandelen. Ze zitten vol met vuur, duiken gepassioneerd de Bijbel in en weten binnen een aantal jaren meer dan dat ik me de afgelopen 35 jaar heb eigen gemaakt…. 

Toch doe ik God ernstig te kort om te bedenken dat ik dan iets gemist heb. Of eigenlijk alleen al door hier jaloerse gevoelens over te hebben. Want wat heb ik in al die jaren vele tekenen gehad van Gods aanwezigheid. In mijn leven, maar ook zeker in de levens van de mensen om me heen! 

Nee, ik ben niet radicaal tot geloof gekomen. Het is geleidelijk gegroeid, maar tegelijkertijd heb ik wel een heel duidelijk moment mee gemaakt waarop ik wist dat ik God de hoogste plaats wilde geven in mijn leven. 

God is een God van maatwerk. Daar waar ik niet zie, niet snap, niet begrijp, twijfel, onbegrip heb, reuze enthousiast word over iets, vragen stel, boos word, mijn schouders ophaal, onverschillig word, van alles voel, of juist helemaal niks. Daar ziet Hij, ontwerpt Hij, leidt Hij, is Hij vol begrip, juicht Hij over mij, geeft Hij antwoorden, ziet Hij mijn strijd, is Hij bezig met Zijn plan, is Hij trouw, is Hij groter dan ik me ooit zou kunnen beseffen.

Ik vind het zo’n enorme geruststelling en het geeft een nieuwe vrijheid dat Hij weet waar dit alles heen gaat. In mijn gezin, mijn werk en de wereld om ons heen zie ik dat het zo snel uit de hand kan lopen. Wij mensen zijn er sterren in om alles op onszelf te betrekken, waardoor we ons om het minste of geringste aangevallen voelen. Hierdoor ontstaat er onenigheid, of kunnen we onszelf volledig kwijt raken. 

Wanneer we onszelf niet op de eerste plek zetten, maar Hem leiding geven over wat we denken, zeggen, voelen, ervaren of doen, dan merk je dat je kijk op de wereld langzamerhand verandert.

Heel makkelijk zou je kunnen denken dat deze andere kijk ook kan ontstaan door je levenservaring, maar ik weet heel zeker dat mijn leven er nu heel anders uit had gezien als ik me had laten leiden door levenservaring. Juist doordat ik mijn leven wil laten leiden door God, ben ik tot keuzes gekomen en heb ik ervaringen gehad die mijn leven stap voor stap hebben veranderd. 

En God is een geweldige Architect. Soms laat Hij me delen van Zijn plan zien, maar zoals een echte architect bewaard Hij het beste voor het laatst! De clou komt nog! En dan zal ik zien, snappen, begrijpen, de antwoorden hebben, weten, voelen en beleven….