Maar is dat wel zo? En zo ja, hoe ben ik daar dan zo verzeild geraakt? Eigenlijk een heel goed moment om mezelf en mijn relatie met God eens goed onder de loep te nemen. Confronterend, maar oh zo nodig!
Ik vermoed dat ik niet heel anders ben als iedere moeder met jonge kinderen in huis. De prioriteit ligt al snel bij de kinderen en het gezin. En als ik heel eerlijk ben is dit ook meteen mijn valkuil.
Soms vind ik het makkelijker om bezig te zijn, mijn aandacht op de kinderen of mijn man te richten, of op het huishouden en klussen rondom het huis, dan dat ik stil sta bij mijn gevoel en mijn behoeften. De automatische piloot is dan veel gemakkelijker dan de confrontatie met jezelf aan te gaan.
Met die automatische piloot moet ik maar eens flink om de tafel. Waarom merk ik niet eens dat mijn stille vennoot de leiding soms zomaar overneemt? Het is geen financiële toeschieter, maar een geestelijke onderhandelaar, die ik jaren geleden heb aangenomen om maar niet in onderhandeling met mezelf te hoeven. Want; je moet niet zeuren, maar gewoon doorgaan, een ander heeft het veel moeilijker of het valt allemaal reuze mee…. Oftewel; allemaal ongegronde redenen om niet stil te staan bij je eigen gevoel, maar door mijn karakter gevormde en aangeleerde denkpatronen die leiden tot, in mijn geval, de automatische piloot.
Maar die automatische piloot heeft verder niks nodig. Hij neemt het over en zorgt er voor dat het vliegtuig verder kan gaan. Met tot gevolg dat niet alleen de deur naar mijn werkelijke gevoel even dichtgaat, maar ook de deur naar echte geestelijke bijstand. Mijn deur naar God gaat ongemerkt dicht. Er komt iets tussen Hem en mij in te staan, waardoor onze relatie even bekoeld. En ik kan je vertellen, in het dal is het echt een stuk koeler dan in het zonnetje bovenop de berg…
Het is als de zuurstofmaskers in het vliegtuig: zet eerst je eigen op, zodat je anderen beter kan helpen! Nou ben ik zeker niet van plan neer te storten met mijn vliegtuig, maar de automatische piloot moet wel eerder dan gepland zijn stoel verlaten nu ik hem heb opgemerkt. En door de duikvlucht die daarop volgt, vallen de zuurstofmaskers me tegemoet. Maar zodra ik het masker opzet, neemt er een heel andere Piloot Zijn plaats in.
Het vliegtuig stabiliseert. Door een helder moment van zelfreflectie heb ik me weer aan kunnen sluiten op de juiste geestelijke bijstand. En daardoor zal de deur naar God, de Piloot van mijn leven, ook weer open gaan.
Steeds meer en meer leer ik dat er zoveel meer achter mijn gedachten en handelen schuilt dan ik door heb. Er is echt een geestelijke strijd gaande die ongemerkt je leven in kan sluipen. Via voor jou heel normale gewoonten en manieren die je in de loop der tijd hebt aangeleerd, kan je zicht op God ontnomen worden. Als een sluwe wolf die zijn prooi besluipt….
Wees waakzaam, doe aan zelfreflectie en neem afstand van hetgeen een hindernis vormt tussen jou en God!
En misschien duurt het een tijdje voordat de deur weer helemaal open staat, maar in de tussentijd zal ik naar Hem toe uitspreken wat me bezighoudt en mijn vragen aan Hem voorleggen. En ik zal uitkijken naar wat de Heer mij te zeggen heeft….