Je hebt van die momenten in je leven die je breken of maken. Momenten die je jaren later nog weet als de dag van gister. Jaren geleden, zeker al wel zo’n 17 jaar geleden, wist een stagebegeleider mij terug te brengen tot het meisje dat eens gepest werd. Ik voelde me door haar handelen tegenover mij erg onzeker en raakte een stukje van mezelf kwijt. Ze heeft het vast nooit zo bedoeld en had denk ik oprechte zorgen over de vorderingen van mijn opleiding. Maar daar, op dat moment, maakte ze me door haar handelen een stukje kleiner en kwetsbaar voor het oordeel van een ander.
En daar stond ik dan, begin van dit schooljaar, fris als een hoentje. In oog met een nieuwe baan, een nieuwe uitdaging. Maar het oordeel staarde me recht in de ogen aan. Ik wist namelijk dat mijn jaar een jaar zou gaan worden met ogen die op mij gericht waren. Ogen die me zouden begeleiden, me zouden leren te groeien in mijn nieuwe functie, maar ook ogen die een oordeel over mij konden vellen.
Gelukkig was er de veiligheid van het mogen leren, het mogen ontdekken. Maar ondanks dat hijgde het oordeel me vaak in de nek. Als er naast positieve feedback ook een leerpunt werd opgenoemd, dan echode het negatieve soms nog dagen na. Ondertussen was het mijn verleden die me in de nek hijgde: ‘Ik denk niet dat dit je plek is. Ik vraag me af of je het kan.’ En zonder dat ik het in de gaten had, werden haar woorden mijn gedachten.
Het deed pijn. Heel veel pijn. Ik heb gehuild. En 's nachts wakker gelegen. Ik heb getwijfeld, gestreden met negatieve gedachten, me laten beïnvloeden door woorden van jaren geleden. En doordat die woorden ook via andere mensen vaker langs zijn gekomen, werden het voor mij woorden van waarheid. Ik ben ze gaan geloven, ik heb gedacht dat ik nooit helemaal genoeg zou zijn, niet zou kunnen voldoen aan de persoon die ik eigenlijk zou willen zijn.
Maar niets bleek minder waar toen ik merkte dat God mij de volgende gedachte influisterde: ‘Ik zet niet altijd de mensen op je pad, waar je je meteen prettig bij voelt. Soms is het nodig dat er wrijving is, want dat maakt je tot de stralende parel die je mag zijn!
Net voordat ik deze baan kreeg zong ik het volgende lied luidkeels mee: ‘In the crushing, in the pressing, You are making new wine. In te soil, I now surrender. You are breaking new ground. Make me Your vessel. Make me an offering. Make me whatever You want me to be.’ (New wine – Hillsong) En dat heb ik geweten, want ‘the crushing’ en ‘the pressing’ was op sommige momenten door al die gedachten soms flink aanwezig.
Maar in de afgelopen weken heb ik mogen ondervinden dat Jezus niets meer en niets minder aan het doen was, dan nieuwe wijn te maken! Door alle leugenachtige gedachten heen, kwamen er telkens even nieuwe tekenen van overwinning tevoorschijn.
Door liederen kom ik vaak dichter bij God en mijn gevoel. ‘Surrounded’ (zie hier onder) kwam telkens weer op mijn pad. Het was of God me duidelijk maakte hoe ik mijn strijd aan moest gaan: met Hem!!! This is how I fight my battles!
Op een gegeven moment brak ik na 2 dagen van begeleiding en feedback. Het was een tranendal en ik wist dat er iets moest gaan veranderen. Ik moest een keuze maken. Ik moest ervoor kiezen om volledig mezelf te mogen zijn!
Je moet je niet te richten op de dingen die je in eigen ogen niet goed genoeg doet. Of je laten leiden door woorden die mensen tegen je hebben uitgesproken. Maar richt je op de woorden die God voor je heeft! Want Hij heeft een plan met je leven, Hij heeft je gesteld op de plek waar je nu bent en Hij wil je gebruiken om iets nieuws maken! En als God iets nieuws maakt, gaat daar kracht vanuit!
Daar mag je in gaan staan, want juist dan wordt Zijn kracht zichtbaar!
Welke strijd jij ook te strijden hebt; strijd je strijd met Hem. En schreeuw het desnoods uit: ‘This is how I fight my battles!!!’ Laat je niet leiden door de moeiten in je leven, want die zullen er altijd zijn. Richt je op God en wat Hij voor je heeft. Als je Zijn weg zoekt, zal Hij je steeds weer, kleine en ook grote, inzichten geven die jouw richtingaanwijzers zijn in je leven met Hem!
