Op het moment zien we bij onze zoon de zoektocht naar God. Hij is er niet uit of hij er in moet geloven. Hij gelooft het momenteel niet, maar staat er wel voor open. Zijn zoektocht heeft vooral te maken met bewijs. Eerst zien, eerst voelen, eerst ervaren, dan geloven.
Eigenlijk snap ik zijn zoektocht heel erg goed. Wanneer je een relatie met iemand aangaat, dan wil je toch minstens dat dat van 2 kanten komt. Merk je niks, voel je niks, zie je niks, dan haak je vroeg of laat af.
Wanneer ik er over nadenk ervaar ik dat het bij God zo anders is. We hebben het niet over een mens, met ‘hypocriet’ gedrag: zondag vol overgave, maandag t/m zaterdag je eigen weg bewandelen….
We hebben het over IK BEN! Hij is in alles! In het ruisen van de wind, in het bloeien van een bloem, in de geur van de lente, in de liefde van een mens, in de trouw van je huisdier, in de kleuren van de zonsondergang, in de onschuld van een jong kind, in het besluit om een ander te willen helpen, in de overgave van een stervende, in de vrijheid van de vogels in de lucht, in het volhouden middenin een tegenslag, in het ontdekken van je talenten. En zo kan je heel veel opnoemen waar je God in kan vinden….
God is niet hypocriet. GOD IS! In alles! In en om ons heen…. Maar in hoeverre lukt het mij om Hem te zien? Misschien ben ik wel blind, omdat ik zoek op de verkeerde plekken.
Momenteel heeft het post covid syndroom zich meester gemaakt over mij. Een meester die werkelijk lijkt te domineren in mijn wil. Waar mijn hoofd van alles wil, besluit mijn lichaam heel anders. Pijn, vermoeidheid en uitputting lijkt de baas te zijn. En ik voel me een hypocriet, die heel hard moet zoeken naar God.
Maar daar is Hij; in het schrijven, in Zijn woorden! Hij is nergens heen gegaan. Ik liet mijn nieuwe baas te hard schreeuwen, ik liet hem meester worden en dat maakt me blind voor Zijn aanwezigheid!
Mijn verdriet, mijn pijn, mijn moeiten zijn vaak een barrière tussen mij en God in. Maar in de afgelopen 40 jaar heb ik mogen leren dat juist in mijn zwakheid hij dichtbij is. En dat er een moment komt, wanneer ik er voor kies Hem te zoeken, Hij zich weer ten volle laat zien.
Wij komen als mensen steeds verder af te staan van verbinding. Verbinding met elkaar, verbinding met de natuur en verbinding van hetgeen we niet kunnen zien. Toch is die verbinding zo dichtbij. We hoeven alleen maar die ene vriend te bellen en een afspraak te maken, we hoeven alleen maar onze schoenen aan te trekken en een wandeling te maken, we hoeven alleen maar JA te zeggen tegen Hem en Hij zal zich laten zien!
Hij laat ons ‘zien’ op Zijn moment. Hij opent onze harten precies zoals het bij ons past. Hij breekt niet in. Hij sluit aan bij wie we zijn, zoals Jezus dat deed toen Hij hier op aarde rond liep.
De mooiste spiegel zijn wijzelf. Wat zie je in jezelf, wat beter is dan je van jezelf kan verwachten. Wat in jou is mooier, dan jezelf kan waarmaken? Juist die dingen zijn God in jou!
Zoek het niet te ver, Hij is heel dichtbij….