Dit schooljaar is niet mijn jaar, tenminste; het gaat niet zoals ik het zou willen. En toch is de oogst groot.
Misschien heb je het wel eens meegemaakt; een periode in je leven dat de dingen anders lopen dan je had verwacht, of zou willen. Alles lijkt bij je vandaan te gaan. Veel waardevolle zaken lijken je door de vingers te glippen. En de dingen waar je anders zo van kan genieten, kan je niet doen om jezelf even wat extra energie te geven.
Door mijn gezondheid ervaar ik dit inmiddels al een half jaar. Waarin het van kwaad tot erger ging. Eerst voor 50% ziek gemeld en vanaf Kerst ineens volledig thuis. Inmiddels ben ik weer in een opbouwfase, maar dit gaat zo ontzettend langzaam. Ik dacht dat ik een geduldig persoon ben, maar dat geldt blijkbaar alleen voor mijn geduld met anderen. Het geduld voor mezelf is momenteel snel op.
Ik wil te snel, ik wil teveel, ik wil weer ‘gewoon’. Maar ja, wat is eigenlijk gewoon?
Ik was al een tijd aan het knokken met mijn relatie met God. En ik kan je vertellen dat een verminderde gezondheid daar nou niet per se aan bijdraagt. Zeker wanneer je niets van Gods aanwezigheid merkt. Ik kan niet zeggen dat ik boos was op God, maar misschien ergens ook wel. Het voelde vaak alsof Hij me links liet liggen. Af en toe was er even een vlaag van Zijn aanwezigheid, maar die waaide ook zo weer het raam uit….
Een paar weken geleden was ik voor zo’n 48 uur in een klooster. 2 halve dagen, een hele dag en 2 nachten. Waarvan we denk ik 2 uur de toestemming kregen om te praten, de rest brachten we door in stilte.
Ben je ooit eens zo lang stil geweest? Ik denk dat ik pas na 24 uur de stilte ook echt ging ervaren en het liefst wilde doorbreken.
Maar wat ik vooral heb gemerkt in de stilte, is dat wanneer je er dwars doorheen gaat, God de ruimte krijgt om zichtbaar te worden! In mijn zoektocht naar afleiding van mijn gezondheid, kreeg God nauwelijks de ruimte om zichtbaar aanwezig te zijn. En nu, nu ik niet anders kon dan mijn mond dicht houden en Hem zoeken, kwam Hij weer heel dichtbij!
Er is daar voor mij gebeden en nu, een aantal weken later, kan ik zeggen dat God mij geestelijk genezen heeft. Eerst dacht ik ook dat de genezing volledig was en ik lichamelijk weer alles kon. En ja, wanneer je dan merkt dat dat niet zo is, kan dat een vreselijke teleurstelling zijn. Maar daar kon ik me eigenlijk best gemakkelijk weer overheen zetten.
Waarom? Omdat God me weer innerlijke vrede en vreugde heeft gegeven. En wat is het heerlijk om dat te kunnen schrijven na een dag van lichamelijke instorting met enorme migraine en misselijkheid.
Nee, het leven is niet volmaakt en we zijn als mensen niet zonder gebreken, maar in Hem zijn we meer dan overwinnaars! Hij kan je hart weer oprichten en vol laten stromen met Zijn goedheid! Het enige wat wij moeten doen is tijd en ruimte creëren om Hem de kans te geven het in ons te doen! Als we actief Hem zoeken, zal Hij je nooit laten staan.
Ik werk nu zo’n 8 uur per week. Eenderde van wat ik eigenlijk zou willen. En dan zijn deze uren nog niet eens stabiel. Laatst pakte ik mijn derde dag er bij van 2 uurtjes en was ik op een onverwacht tijdstip op school. Waardoor een leerling mij vroeg: Bent u hier vrijwillig? Of bent u aan het werk?
Waarop ik tegen hem zei: ’Ik ben hier vrijwillig aan het werk!’
Wanneer je niet kan doen wat je eigenlijk zou willen, merk je dat alles wat mogelijk is een zegen wordt. Van korte gesprekjes met leerlingen, tot een wandelingetje van een kwartier. Van de was die je hebt kunnen doen, tot een momentje dat je je even weer jezelf voelt.
En dan ben je in alles echt vrijwillig aan het werk! Het gaat niet om de beloning, maar om de weg die je bewandelt…..
Terugkomend op de vraag: ‘Wat is eigenlijk gewoon?’ Jezus zei hier het volgende over:
’Geef het Koninkrijk van God en het doen van Gods wil de eerste plaats in jullie leven. Dan zal Hij jullie al deze dingen geven. Maak je dus geen zorgen over de volgende dag. Want de volgende dag zal weer zijn eigen zorgen met zich meebrengen. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen problemen."‘
Matteüs 6:33-34
Dus ondertussen laat ik me maar trainen in geduld door Degene die alles in Zijn hand heeft. Want Hij geeft mij Zijn weg, ik mag Zijn waarheid omarmen en dan hoef ik alleen nog maar te Leven!
Ben jij hier vrijwillig? Of ben je aan het werk? Of zijn we hier om vrijwillig voor Hem te werken?