DEEL MET MIJ HET DIEPSTE VAN JE HART

Gister was het stille zaterdag. Hoe stil was het bij jou? Was er vertwijfeling? Angst voor wat nog gaat komen? Was je in afwachting? Verheugde je je op de toekomst?

De stille dag voor Pasen kan zoveel met je doen. Maar wat gebeurt er als je op die stille zaterdag, je enkel richt op de stilte? 

Mag God dichterbij komen? Mag Hij je laten zien wat er is gebeurt tussen Goede Vrijdag en Pasen in? 

Jezus laatste woorden waren: '‘Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest." En toen Hij dat gezegd had, gaf Hij de geest.

‭‭(Lukas‬ ‭23:46‬ ‭HSV‬‬)

Jezus was bereid alles los te laten, hij legde echt alles in de handen van Zijn Vader. 

Maar de derde dag stond Hij op uit de dood. De discipelen waren verward. Ze konden zijn lichaam niet vinden en met hun aardse gedachten dachten ze dat iemand Zijn lichaam had weg genomen.

Soms kunnen we ons voelen als de discipelen tussen Goede Vrijdag en Pasen in. Alles lijkt in duigen te vallen. Waar is het beloofde Koninkrijk en zullen we Jezus ooit nog gaan zien als Koning? 

Verdwaast zoeken we naar Hem, hebben het gevoel Hem niet te vinden. Net als Maria praten we tegen Hem, maar hebben we niet door dat Hij voor ons staat. 

Ze vraagt Jezus zelfs of Hij het was die het lichaam van haar geliefde Jezus had weggedragen. 

Dan noemt Jezus haar bij haar naam: 'Maria!' Dit is het enige woord dat Maria nodig heeft om haar Meester te herkennen!

Mag Jezus jou bij je naam noemen? Laat je Hem zo dichtbij komen, dat je Hem ook kan herkennen?

Maria liet haar hart zien. Met tranen in haar ogen, huilend, kwam ze bij het graf. En dwars door haar verdriet heen verschenen er in het graf 2 engelen aan haar en vervolgens was het ook Jezus die haar vroeg waarom ze huilde.

Doordat ze haar gedachten met Jezus deelde, liet ze Hem dichterbij komen en herkende ze Zijn stem.

Vandaag is het Pasen! Jezus is opgestaan; Hij leeft! 

En Hij wil zich niet alleen laten zien aan Maria, want Hij stuurde haar weg met de volgende woorden:

‘Houd Mij niet vast, want Ik ben nog niet opgevaren naar Mijn Vader, maar ga naar Mijn broeders en zeg tegen hen: Ik vaar op naar Mijn Vader en uw Vader, en naar Mijn God en uw God.’

‭‭(Johannes‬ ‭20:17‬ ‭HSV‬‬)

Maria mocht het goede nieuws gaan delen met de discipelen. En nog veel mooier: ze mag de discipelen vertellen dat Zijn Vader ook onze Vader is en Zijn God, onze God! 

Door Pasen heen wil God dichterbij komen. Hij gaf Zijn Zoon om voor ons te sterven. En Hij overwon de dood om ook onze Vader te kunnen zijn! 

Deel net als Maria je tranen en gedachten met Hem. En dwars door je tranen heen zal Hij je naam noemen en zal je Hem herkennen. 

Gezegend Paasfeest!

GEEF MIJ NU JE HAND

Ik vermoed dat ik de laatste tijd een beetje teveel alleen op pad ben geweest. Ik heb van alles alleen gedaan en ondernomen. Nou ja, niet echt alleen, maar zo voelt het nu wel.

Herken je dat? Dat je van alles doet; je werk, studie, een hobby, klusjes, sociale contacten, zonder dat je God er bij ervaart?

Het was echt geen bewuste keuze, maar ik merkte dat het even niet lukte. God was een paar maanden geleden dichterbij gekomen dan ooit, maar Hij leek sinds een tijdje ineens verder weg dan ooit… Met mijn verstand kon ik echt wel bedenken dat God nog steeds Dezelfde is, maar mijn gevoel zei me dat ik het allemaal even niet meer wist. Waar was God nu dan gebleven? En Hij is dan misschien wel dichtbij me, maar waarom merk ik daar niks van? Het leek eigenlijk steeds meer en meer een geloofscrisis te worden. De twijfel sloeg toe en ineens leken de ‘gewone’ Christelijke gewoonten en gebruiken heel ongewoon. 

Toch koos ik er voor om Zijn weg te blijven volgen. We gingen ‘gewoon’ naar de kerk, ik bleef mijn kinderen het geloof voorleven en aan de buitenkant veranderde er eigenlijk vrij weinig. Het was voor de mensen om me heen hoogstwaarschijnlijk niet te merken, op een aantal mensen na die dichtbij me staan. 

Het was ècht een kwestie van volharden. Vertrouwen op al die dingen die ik al met God heb mee gemaakt en er op vertrouwen dat ik Hem wel weer tegen zou komen op mijn pad. 

In mijn achterhoofd, ergens verstopt in een hoekje, wist ik wel dat God al die tijd nog bij me was. Het is alleen wel erg frustrerend als je het niet zo ervaart.

Je vraagt je misschien af waarom ik er voor kies om dit zo open te delen. Daar zitten meerdere reden achter. De eerste reden is, dat ik het vaak nodig heb om de dingen die ik meemaak te verwoorden, zodat ik het voor mezelf op een rijtje kan krijgen. 

Daarnaast zijn mijn ervaringen met God een soort naslagwerk geworden voor mezelf. Je kan het vergelijken met een gebedsboekje: wanneer ik het later teruglees kan ik zelf ook weer leren van mijn eerdere ervaringen. 

Maar de belangrijkste reden dat ik dit deel is om je te bemoedigen! Want God lijkt soms zo ver weg, dat je misschien zelfs gaat twijfelen aan Zijn bestaan. En dat je haast de moed verliest om volhardend je geloof te leven. Toch gaat er een moment komen, dat Hij zich weer laat zien en dat jij Hem weer ziet of hoort….

Ik besloot te gaan wandelen met een paar van onze kinderen. Het verlangen groeide om weer wat meer te schrijven en wat meer werk te gaan doen op de bijpassende afbeeldingen. Daarom besloot ik bewust mijn telefoon mee te nemen, zodat ik onderweg foto’s kon maken. Zo deed ik dat voorheen ook en er kwam altijd wel een moment waarbij ik dacht: ‘Dit beeld moet ik vastleggen.’ Waarna ik bij het bewerken van de foto vaak spontaan een bijpassende zin in mijn hoofd krijg en vervolgens een hele blog vol schrijf.

Ik zag mijn zoon voor me lopen en beeldde me in hoe God altijd met hem mee loopt. Ook al merkt hij het niet eens; God is bij hem. Ik besloot het op de camera zichtbaar te maken, door hem zijn hand uit te laten steken alsof hij een hand vast houdt. En daar was de zin in mijn hoofd: ‘Geef Mij nu je hand!’ 

Door mijn gedachten heen, door het beeld van mijn zoon en God naast hem, liet God me merken dat Hij ook nog steeds naast mij loopt en dat ik mijn hand in die van Hem mag leggen.

In de afgelopen 1,5 week is deze zin niet meer uit mijn hoofd gegaan en is een bemoediging gebleven.

God ziet je en vraagt ons of we Hem willen vertrouwen. Ook als we Hem niet ervaren. Hij nodigt je uit en zegt: ‘Geef Mij nu je hand!’. Maar weet ook dat als je Zijn hand even niet kan pakken, dat Hij jou niet los laat!

WEGEN WAAR WE NIETS VANAF WETEN

Ik schrijf de woorden op papier, maar net zo makkelijk verwijder ik ze weer. Wat wil ik schrijven? Waar gaat het heen? Soms is het verwarrend dat de woorden niet uit mijn gedachten rollen, zodat er een heel verhaal ontstaat. Wat maakt dat de woorden op lijken te zijn? Er geen nieuwe stroom aan woorden door mijn hoofd gaat? Ik geen inspiratie lijk te hebben?

Ik verlang er weer naar om mijn gedachten om te kunnen zetten in woorden. Om in mijn schrijven God te ontmoeten. Om door mijn schrijven heen mensen te bereiken met Gods liefde.

Maar het is stil…..

Wat is het toch, dat soms de wegen zo anders gaan dan we zelf graag zouden willen? Zodra je denkt een bepaalde regelmaat te hebben gevonden, gaat het ineens helemaal anders. 

Zelfs in mijn manier om God te zoeken en te vinden merk ik dat het even stil staat. Dat is toch gek? 

Wil God dan niet gevonden worden door mij? Of doe ik niet genoeg mijn best om er de tijd voor te nemen?

Het kan me frustreren dat mijn hobby, die voor een paar maanden nog zo vanzelf ging, ineens een andere wending heeft genomen. Alsof het wacht op een moment dat de woorden hun weg weer weten te vinden en mijn gedachten weer gestroomlijnd zijn. 

Ik heb behoefte aan ritme, regelmaat, balans….

Hebben we dat niet allemaal in zekere zin? Natuurlijk mag of moet er zelfs ruimte zijn voor spontaniteit. Heerlijk is dat, daar kan je soms intens van genieten. Maar ten diepste heeft een mens behoefte aan duidelijkheid en zekerheid. Als we die niet kunnen vinden, dan raken we op wat voor manier dan ook uit balans. 

Precies het thema wat ik bespreek met de jongeren die ik voor mijn neus krijg tijdens mijn werk en daarom ook zo’n enorme spiegel voor mijzelf. En dat is soms bij tijden heel gezond; om even een flinke spiegel voor jezelf neer te zetten en je af te vragen hoe het eigenlijk zit bij jezelf.

Mijn balans heeft de afgelopen maanden flink geschommeld. Dit had te maken met de gezondheid van een paar van de belangrijkste mensen in mijn leven. En daarnaast ook met mijn eigen gezondheid; lichamelijk en emotioneel. Soms is het zo goed om eerlijk te zijn naar jezelf toe en de ruimte te nemen voor verwerking, voor het delen met geliefden en het werkelijk uitspreken van dat wat je bezig houdt.

Doe jij dat ook? Denk je goed om jezelf? Mogen je eigen hordes in het leven er zijn en neem je de ruimte om ze te benoemen, te verwerken en te delen met hen die het waard zijn om mee te delen?

Gun je het jezelf om weer in balans te komen? En niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen. Gun je jezelf om te worden zoals God je ten diepste had bedoeld; een mooi, uniek persoon die van waarde is voor Hem, voor jezelf en voor de mensen om je heen!

Of vrees jij wat mensen van je denken en wring je jezelf in bochten voor wat een ander vindt of denkt? Plaats jij de ander boven jezelf? Of misschien plaats je je eigen onrealistische gedachten of angsten wel boven je eigen welbevinden. Ga je helemaal op in hetgeen waar je in vast bent komen te zitten. Je disbalans is je manier van leven geworden, omdat je gewoonweg niet weet hoe je hier weer uit moet komen…..

Ik hoop en bid dat je daar een uitweg in weet te vinden! Ga op zoek naar mensen die je kunnen helpen, die je een spiegel voorzetten en die misschien wel het tegenovergestelde doen van hetgeen waar je zelf in vast gelopen bent. Deel je gevoel en gun jezelf om je kwetsbaar op te stellen en te erkennen dat het even niet lukt, dat je het zelf niet kan en dat je hulp nodig hebt.

God heeft ons immers aan elkaar gegeven om elkaar tot hulp te zijn! 

Deel met Hem de dingen van je hart en Hij is in staat om eindeloos veel meer te doen, dan wij kunnen bidden of bedenken. Dat doet Hij door de kracht die in ons werkt. (Efe. 3:20)

Want vergeet niet: Christus is in ons! En door Zijn kracht in ons, brengt hij ons op wegen die we zelf nooit hadden verzonnen! Misschien wel een weg waar we zelf tegenop zien, maar Hij gaat mee en zal het donker veranderen in licht…