Ik schrijf de woorden op papier, maar net zo makkelijk verwijder ik ze weer. Wat wil ik schrijven? Waar gaat het heen? Soms is het verwarrend dat de woorden niet uit mijn gedachten rollen, zodat er een heel verhaal ontstaat. Wat maakt dat de woorden op lijken te zijn? Er geen nieuwe stroom aan woorden door mijn hoofd gaat? Ik geen inspiratie lijk te hebben?
Ik verlang er weer naar om mijn gedachten om te kunnen zetten in woorden. Om in mijn schrijven God te ontmoeten. Om door mijn schrijven heen mensen te bereiken met Gods liefde.
Maar het is stil…..
Wat is het toch, dat soms de wegen zo anders gaan dan we zelf graag zouden willen? Zodra je denkt een bepaalde regelmaat te hebben gevonden, gaat het ineens helemaal anders.
Zelfs in mijn manier om God te zoeken en te vinden merk ik dat het even stil staat. Dat is toch gek?
Wil God dan niet gevonden worden door mij? Of doe ik niet genoeg mijn best om er de tijd voor te nemen?
Het kan me frustreren dat mijn hobby, die voor een paar maanden nog zo vanzelf ging, ineens een andere wending heeft genomen. Alsof het wacht op een moment dat de woorden hun weg weer weten te vinden en mijn gedachten weer gestroomlijnd zijn.
Ik heb behoefte aan ritme, regelmaat, balans….
Hebben we dat niet allemaal in zekere zin? Natuurlijk mag of moet er zelfs ruimte zijn voor spontaniteit. Heerlijk is dat, daar kan je soms intens van genieten. Maar ten diepste heeft een mens behoefte aan duidelijkheid en zekerheid. Als we die niet kunnen vinden, dan raken we op wat voor manier dan ook uit balans.
Precies het thema wat ik bespreek met de jongeren die ik voor mijn neus krijg tijdens mijn werk en daarom ook zo’n enorme spiegel voor mijzelf. En dat is soms bij tijden heel gezond; om even een flinke spiegel voor jezelf neer te zetten en je af te vragen hoe het eigenlijk zit bij jezelf.
Mijn balans heeft de afgelopen maanden flink geschommeld. Dit had te maken met de gezondheid van een paar van de belangrijkste mensen in mijn leven. En daarnaast ook met mijn eigen gezondheid; lichamelijk en emotioneel. Soms is het zo goed om eerlijk te zijn naar jezelf toe en de ruimte te nemen voor verwerking, voor het delen met geliefden en het werkelijk uitspreken van dat wat je bezig houdt.
Doe jij dat ook? Denk je goed om jezelf? Mogen je eigen hordes in het leven er zijn en neem je de ruimte om ze te benoemen, te verwerken en te delen met hen die het waard zijn om mee te delen?
Gun je het jezelf om weer in balans te komen? En niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen. Gun je jezelf om te worden zoals God je ten diepste had bedoeld; een mooi, uniek persoon die van waarde is voor Hem, voor jezelf en voor de mensen om je heen!
Of vrees jij wat mensen van je denken en wring je jezelf in bochten voor wat een ander vindt of denkt? Plaats jij de ander boven jezelf? Of misschien plaats je je eigen onrealistische gedachten of angsten wel boven je eigen welbevinden. Ga je helemaal op in hetgeen waar je in vast bent komen te zitten. Je disbalans is je manier van leven geworden, omdat je gewoonweg niet weet hoe je hier weer uit moet komen…..
Ik hoop en bid dat je daar een uitweg in weet te vinden! Ga op zoek naar mensen die je kunnen helpen, die je een spiegel voorzetten en die misschien wel het tegenovergestelde doen van hetgeen waar je zelf in vast gelopen bent. Deel je gevoel en gun jezelf om je kwetsbaar op te stellen en te erkennen dat het even niet lukt, dat je het zelf niet kan en dat je hulp nodig hebt.
God heeft ons immers aan elkaar gegeven om elkaar tot hulp te zijn!
Deel met Hem de dingen van je hart en Hij is in staat om eindeloos veel meer te doen, dan wij kunnen bidden of bedenken. Dat doet Hij door de kracht die in ons werkt. (Efe. 3:20)
Want vergeet niet: Christus is in ons! En door Zijn kracht in ons, brengt hij ons op wegen die we zelf nooit hadden verzonnen! Misschien wel een weg waar we zelf tegenop zien, maar Hij gaat mee en zal het donker veranderen in licht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten