GEEF MIJ NU JE HAND

Ik vermoed dat ik de laatste tijd een beetje teveel alleen op pad ben geweest. Ik heb van alles alleen gedaan en ondernomen. Nou ja, niet echt alleen, maar zo voelt het nu wel.

Herken je dat? Dat je van alles doet; je werk, studie, een hobby, klusjes, sociale contacten, zonder dat je God er bij ervaart?

Het was echt geen bewuste keuze, maar ik merkte dat het even niet lukte. God was een paar maanden geleden dichterbij gekomen dan ooit, maar Hij leek sinds een tijdje ineens verder weg dan ooit… Met mijn verstand kon ik echt wel bedenken dat God nog steeds Dezelfde is, maar mijn gevoel zei me dat ik het allemaal even niet meer wist. Waar was God nu dan gebleven? En Hij is dan misschien wel dichtbij me, maar waarom merk ik daar niks van? Het leek eigenlijk steeds meer en meer een geloofscrisis te worden. De twijfel sloeg toe en ineens leken de ‘gewone’ Christelijke gewoonten en gebruiken heel ongewoon. 

Toch koos ik er voor om Zijn weg te blijven volgen. We gingen ‘gewoon’ naar de kerk, ik bleef mijn kinderen het geloof voorleven en aan de buitenkant veranderde er eigenlijk vrij weinig. Het was voor de mensen om me heen hoogstwaarschijnlijk niet te merken, op een aantal mensen na die dichtbij me staan. 

Het was ècht een kwestie van volharden. Vertrouwen op al die dingen die ik al met God heb mee gemaakt en er op vertrouwen dat ik Hem wel weer tegen zou komen op mijn pad. 

In mijn achterhoofd, ergens verstopt in een hoekje, wist ik wel dat God al die tijd nog bij me was. Het is alleen wel erg frustrerend als je het niet zo ervaart.

Je vraagt je misschien af waarom ik er voor kies om dit zo open te delen. Daar zitten meerdere reden achter. De eerste reden is, dat ik het vaak nodig heb om de dingen die ik meemaak te verwoorden, zodat ik het voor mezelf op een rijtje kan krijgen. 

Daarnaast zijn mijn ervaringen met God een soort naslagwerk geworden voor mezelf. Je kan het vergelijken met een gebedsboekje: wanneer ik het later teruglees kan ik zelf ook weer leren van mijn eerdere ervaringen. 

Maar de belangrijkste reden dat ik dit deel is om je te bemoedigen! Want God lijkt soms zo ver weg, dat je misschien zelfs gaat twijfelen aan Zijn bestaan. En dat je haast de moed verliest om volhardend je geloof te leven. Toch gaat er een moment komen, dat Hij zich weer laat zien en dat jij Hem weer ziet of hoort….

Ik besloot te gaan wandelen met een paar van onze kinderen. Het verlangen groeide om weer wat meer te schrijven en wat meer werk te gaan doen op de bijpassende afbeeldingen. Daarom besloot ik bewust mijn telefoon mee te nemen, zodat ik onderweg foto’s kon maken. Zo deed ik dat voorheen ook en er kwam altijd wel een moment waarbij ik dacht: ‘Dit beeld moet ik vastleggen.’ Waarna ik bij het bewerken van de foto vaak spontaan een bijpassende zin in mijn hoofd krijg en vervolgens een hele blog vol schrijf.

Ik zag mijn zoon voor me lopen en beeldde me in hoe God altijd met hem mee loopt. Ook al merkt hij het niet eens; God is bij hem. Ik besloot het op de camera zichtbaar te maken, door hem zijn hand uit te laten steken alsof hij een hand vast houdt. En daar was de zin in mijn hoofd: ‘Geef Mij nu je hand!’ 

Door mijn gedachten heen, door het beeld van mijn zoon en God naast hem, liet God me merken dat Hij ook nog steeds naast mij loopt en dat ik mijn hand in die van Hem mag leggen.

In de afgelopen 1,5 week is deze zin niet meer uit mijn hoofd gegaan en is een bemoediging gebleven.

God ziet je en vraagt ons of we Hem willen vertrouwen. Ook als we Hem niet ervaren. Hij nodigt je uit en zegt: ‘Geef Mij nu je hand!’. Maar weet ook dat als je Zijn hand even niet kan pakken, dat Hij jou niet los laat!