ONVERWACHT

Soms loopt het allemaal anders dan je verwacht. Je schrijft een brief, bent razend enthousiast en hoopt op de baan. De tijd verstrijkt totdat de sluitingsdatum daar is. En binnen een aantal dagen ontvang je een mail. Met veel hoop open je de mail en leest….. dat ze niet verder met je gaan.

Teleurstelling

Wat een teleurstelling, deze baan leek je op het lijf geschreven. Je had er zo’n zin in, je had er al helemaal een beeld bij en het kon haast niet anders dan dat je minimaal uitgenodigd zou worden voor een gesprek.

Als je dit al eens hebt meegemaakt kan ik je zeggen dat ik precies weet hoe het voelt. Wat heb ik een paar maanden geleden zitten balen bij het desbetreffende mailtje. Ik snapte het gewoon echt niet. Ik had echt het gevoel dat ik in ieder geval mijn ervaring in sollicitatiegesprekken zou kunnen uitbreiden.

Nieuwe actie

Toch heb ik al snel mijn teleurstelling omgezet in nieuwe actie. Heel wat brieven vlogen de deur weer uit, want ondanks dat mijn ‘droombaan’ aan mijn neus voorbij was gegaan, was ik vastbesloten om het werkveld weer op te gaan.

Meer afwijzingen volgden, zelfs van banen waarvan ik op mijn cv al 9 jaar ervaring kon laten zien. Maar blijkbaar moest het niet zo zijn… Ondertussen bleef ik rondom mijn solliciteren in gesprek met God. Hij wist namelijk al precies welke plek ik zou gaan krijgen en welk plan Hij voor mij heeft.

Na een aantal afwijzingen gingen er weer wat brieven de deur uit, want voor ons gezin zou het heel fijn zijn als ik in september aan het werk zou kunnen.

Heel eerlijk: het waren niet de banen waar mijn hart sneller van ging kloppen. Wel banen waar ik ervaring in heb en waar ik het juiste diploma voor heb en uiteindelijk heb je dan liever een baan, dan geen baan….

In gesprek met God

Ik besloot iedere dag gericht te gaan bidden voor Gods voorzienigheid voor ons gezin. Hij weet wat we nodig hebben en daarom legde ik mijn vertrouwen in Zijn hand.

Nog geen week was ik daar mee bezig of daar was ‘ineens’ een belletje!!! Het was iemand van de organisatie van mijn ‘droombaan’….. Mij werd gevraagd of de baan mij nog steeds leuk leek! Uiteraard zei ik meteen dat ik de baan nog steeds in mijn hoofd had en dat ik het jammer vond dat het niet door was gegaan.

Diezelfde dag werd ik nog uitgenodigd voor een gesprek, waarna een ochtend meelopen volgde. Na een aantal vervolg gesprekken hoorde ik een paar weken geleden dat ik aangenomen ben! En het mooie van dit alles is dat ik in september ga beginnen.

Soms loopt het allemaal anders dan je verwacht, maar is de uitkomst wel heel bijzonder.

Ik hoop dat jij God ook betrekt bij het solliciteren. Ik geloof namelijk echt dat Hij je zal leiden op de weg naar een nieuwe baan. Hij kent je als geen ander en weet wat je kan en waar Hij je kan gebruiken in Zijn Koninkrijk!

Deze blog kan je ook vinden op:

www.christelijke-vacaturebank.nl

De artikelen met het label 'Bewijsmateriaal' laten mijn persoonlijke ervaringen zien waarin ik door gebed, een ervaring, een gevoel, een ontmoeting, of iets dergelijks een ontmoeting met God heb gehad, of door God geleid ben. Al deze momenten zijn mijn bewijzen voor het bestaan van God!

Er zijn in mijn leven al veel van dit soort momenten geweest en ik probeer dit in de loop van de tijd te beschrijven in verschillende verhalen...

VADERDAG

Ik merk dat ik de laatste weken moeite heb met schrijven. Het ontbreekt me letterlijk aan inspiratie. Ik heb wel een vermoeden waar het aan ligt; soms speelt er gewoon zoveel in je leven, dat je er niet echt de woorden voor kan vinden. Toch wil ik deze vaderdag iets schrijven. Juist nu! Want het zijn mijn vader en de vader van mijn kinderen die allebei een strijd voeren. Ieder op hun eigen manier en ieder met hun eigen te nemen drempels, behandelingen en onzekerheid. 

Aan hen draag ik dit op, omdat zij het zo verdienen! En met hen al die andere vaders die ondanks hun eigen strijd toch hun harten openen voor hun kinderen. Maar bovenal mogen we met elkaar juist deze dag kijken naar ons hemelse Vader. Hij die altijd bij ons is, ook als onze aardse vader dat niet is, kan of wil. Hij die ons Troost, Leidt, ons Zijn dromen influistert, ons beschermt en ons bevrijdt.

Ook voor Hem en door Hem schrijf ik de volgende woorden:

Abba, papa,

Jij bent het die er was, die er is en altijd zal zijn,

In mijn hart, in mijn denken en in alles wat ik doe.

Je zag me al bewegen toen ik nog in mama’s buik zat,

Je zag mijn lachen en mijn huilen 

en je zag het toen ik leerde door vallen en opstaan.

Soms nam je me aan de hand met je mee,

andere keren liet je me los om zelf te ontdekken.

Ik kan het wel waarderen als je dingen voor me doet, 

die ik je niet gevraagd heb om voor me te doen.

Zo zie ik je betrokkenheid bij mijn leven.

Ik ervaar je strijd met de wereld, de pijn die het doet.

Soms is de onzekerheid af te lezen van je gezicht.

Toch is er ook een duidelijke zekerheid,

van onvoorwaardelijke liefde en een eeuwig leven.

Eens zullen alle tranen van onze ogen afgewist worden.

Tot die tijd wil ik samen met je lachen en huilen,

samen ruzie maken als het moet.

Me laten kennen zoals ik ben

en je ten diepste kennen zoals jij bent!

Bedankt dat je altijd van mij zal blijven houden!

Voor alle papa’s, voor alle mannen die zo graag papa willen zijn, voor alle papa’s die kinderen van een andere papa in hun leven hebben, voor iedereen met watvoor papa dan ook...

Weet dat je Vader in de hemel op je wacht en je mag altijd thuis zijn bij Zijn Vaderhart!

Ik heb bewust gekozen voor ‘je’. Mijn ouders hebben me geleerd om ze aan te spreken met ‘je’, dus dat is voor mij de intieme aanspreekvorm voor mijn vader. Maar je mag er ook gerust ‘u’ van maken of ‘U’. Want uiteindelijk gaat het er om hoe jij je vader of je Vader aanspreekt.

GOLVEN

Ik zit in de auto en de radio is aan. Al snel druk ik op het knopje ‘radio/cd’ en uit de boxen komen opwekkingsliederen. Ik draai het volume omhoog, want ondanks alles heb ik er behoefte aan om God te prijzen. Luidkeels zing ik mee en langzaamaan gaat het zingen over in bidden. Ik dank God om  wie Hij is, ik roep het uit naar Hem in mijn zorgen en verdriet, ik spring in de bres voor veel mensen die me zo dierbaar zijn. Het lied dat ononderbroken verder gaat herinnert me aan Gods grootheid. Ik kan alleen maar zeggen ‘Ja Heer, U bent zo goed! Wat is het fijn Uw kind te mogen zijn….’ De tranen rollen over mijn wangen, het raakt me zo dat Hij van me houdt. Dat Hij de moeite neemt om naar me te luisteren, me te troosten en Zijn rust te geven. 

Eigenlijk voel ik me als de discipelen in de boot terwijl het stormt op het meer. Maar dan met één groot verschil; Jezus slaapt misschien wel, maar toch voel ik me veilig en ik voel niet de noodzaak om Hem wakker te maken. Want zolang Hij aan boord is, komt het goed! 

Eigenlijk een hele gekke gewaarwording, want de golven bonken tegen de boot en ik heb alle reden om me inmiddels toch zorgen te maken. En eigenlijk doe ik dat ook wel. De golven maken me bang, verdrietig en soms zelfs boos. 

Het is beangstigend als de golven op me afkomen, het liefst ren ik voor ze weg, maar dat gaat niet. Een paar stappen kan ik bij de golven vandaan, maar er komt een moment dat ik er middenin val doordat ik aan de andere kant overboord val. Weglopen is dus geen optie, ik moet de golven recht in de ogen kijken, want anders val ik er vroeg of laat middenin. 

De golven maken me verdrietig. Wanneer komt er nu een einde aan? Ik kijk tot aan de horizon, maar het enige wat ik zie zijn golven. De ene golf is hoger dan de andere, maar ik heb geen idee hoe ik de golven weg krijg. Ten diepste wil ik geen golven meer die tegen mijn boot aanslaan. Ten diepste verlang ik naar rustig vaarwater….

Ik merk dat ik boos word, waarom zit ik hier? Waarom moeten die golven nu juist mij hebben? Wie denken ze wel niet dat ze zijn? Hebben ze dan niet gezien dat Jezus aan boord is? Ze zitten me uit te dagen en hopen dat ik ga vergeten dat ik niet bang hoef te zijn. Het frustreert me dat ik de golven niet weg kan sturen. Of tenminste net kan doen of ze er niet zijn.

En toch mag ik mij veilig voelen…. Hoe dan? Zag je dan niet dat er om me heen allemaal boten ronddobberen? Zoveel mensen om me heen zitten ook in een storm. De vraag is: hebben zij Jezus ook aan boord? 

En Jezus slaapt misschien, maar Hij is er wel. Dus kan ik er zeker van zijn dat de boot niet zal vergaan, want ondertussen is Hij aan het pleiten voor mij bij Zijn Vader. En wil Hij me kracht geven via Zijn Geest in mij. Hij lijkt misschien te slapen, maar Hij doet veel meer dan je met het oog kan zien. 

Zoals sommigen van jullie weten speelt er best veel in ons leven op het moment. Toch voel ik me veilig en geborgen bij God. Het is zo bijzonder hoe God de afgelopen 3 jaar een geheel nieuwe plek heeft ingenomen in mijn leven. Waarschijnlijk heb ik hem door alles wat we meemaken ook meer ruimte gegeven. Misschien doordat ik Hem nu meer nodig heb dan ooit, maar het heeft ook te maken met het feit dat ik Hem beter heb leren kennen, waardoor ik Hem ook meer ruimte kon geven. 

Ik hoop en bid dat je in je leven Hem als Rots en Trooster mag kennen. Zo vaak varen we op ons gevoel en onze gedachten, maar weet dat Hij bij je in de boot is of wil komen. En ook al heb je het gevoel dat Hij slaapt, Hij is meer met je bezig dan je je in dit leven zal kunnen beseffen!