GOLVEN

Ik zit in de auto en de radio is aan. Al snel druk ik op het knopje ‘radio/cd’ en uit de boxen komen opwekkingsliederen. Ik draai het volume omhoog, want ondanks alles heb ik er behoefte aan om God te prijzen. Luidkeels zing ik mee en langzaamaan gaat het zingen over in bidden. Ik dank God om  wie Hij is, ik roep het uit naar Hem in mijn zorgen en verdriet, ik spring in de bres voor veel mensen die me zo dierbaar zijn. Het lied dat ononderbroken verder gaat herinnert me aan Gods grootheid. Ik kan alleen maar zeggen ‘Ja Heer, U bent zo goed! Wat is het fijn Uw kind te mogen zijn….’ De tranen rollen over mijn wangen, het raakt me zo dat Hij van me houdt. Dat Hij de moeite neemt om naar me te luisteren, me te troosten en Zijn rust te geven. 

Eigenlijk voel ik me als de discipelen in de boot terwijl het stormt op het meer. Maar dan met één groot verschil; Jezus slaapt misschien wel, maar toch voel ik me veilig en ik voel niet de noodzaak om Hem wakker te maken. Want zolang Hij aan boord is, komt het goed! 

Eigenlijk een hele gekke gewaarwording, want de golven bonken tegen de boot en ik heb alle reden om me inmiddels toch zorgen te maken. En eigenlijk doe ik dat ook wel. De golven maken me bang, verdrietig en soms zelfs boos. 

Het is beangstigend als de golven op me afkomen, het liefst ren ik voor ze weg, maar dat gaat niet. Een paar stappen kan ik bij de golven vandaan, maar er komt een moment dat ik er middenin val doordat ik aan de andere kant overboord val. Weglopen is dus geen optie, ik moet de golven recht in de ogen kijken, want anders val ik er vroeg of laat middenin. 

De golven maken me verdrietig. Wanneer komt er nu een einde aan? Ik kijk tot aan de horizon, maar het enige wat ik zie zijn golven. De ene golf is hoger dan de andere, maar ik heb geen idee hoe ik de golven weg krijg. Ten diepste wil ik geen golven meer die tegen mijn boot aanslaan. Ten diepste verlang ik naar rustig vaarwater….

Ik merk dat ik boos word, waarom zit ik hier? Waarom moeten die golven nu juist mij hebben? Wie denken ze wel niet dat ze zijn? Hebben ze dan niet gezien dat Jezus aan boord is? Ze zitten me uit te dagen en hopen dat ik ga vergeten dat ik niet bang hoef te zijn. Het frustreert me dat ik de golven niet weg kan sturen. Of tenminste net kan doen of ze er niet zijn.

En toch mag ik mij veilig voelen…. Hoe dan? Zag je dan niet dat er om me heen allemaal boten ronddobberen? Zoveel mensen om me heen zitten ook in een storm. De vraag is: hebben zij Jezus ook aan boord? 

En Jezus slaapt misschien, maar Hij is er wel. Dus kan ik er zeker van zijn dat de boot niet zal vergaan, want ondertussen is Hij aan het pleiten voor mij bij Zijn Vader. En wil Hij me kracht geven via Zijn Geest in mij. Hij lijkt misschien te slapen, maar Hij doet veel meer dan je met het oog kan zien. 

Zoals sommigen van jullie weten speelt er best veel in ons leven op het moment. Toch voel ik me veilig en geborgen bij God. Het is zo bijzonder hoe God de afgelopen 3 jaar een geheel nieuwe plek heeft ingenomen in mijn leven. Waarschijnlijk heb ik hem door alles wat we meemaken ook meer ruimte gegeven. Misschien doordat ik Hem nu meer nodig heb dan ooit, maar het heeft ook te maken met het feit dat ik Hem beter heb leren kennen, waardoor ik Hem ook meer ruimte kon geven. 

Ik hoop en bid dat je in je leven Hem als Rots en Trooster mag kennen. Zo vaak varen we op ons gevoel en onze gedachten, maar weet dat Hij bij je in de boot is of wil komen. En ook al heb je het gevoel dat Hij slaapt, Hij is meer met je bezig dan je je in dit leven zal kunnen beseffen!