7 december 2018

ZOEKTOCHT


Ik weet eigenlijk niet anders dan dat God altijd een deel van mijn leven is geweest. Mijn ouders hebben me als klein meisje al verteld van Zijn bestaan. Als klein meisje nam ik het klakkeloos aan, in de pubertijd kwam er een korte opstand. Niet zozeer wat betreft God, maar vooral naar de kerk. Ik was namelijk behoorlijk zoekend en kreeg geen duidelijke antwoorden op mijn vragen tijdens de catechisatie (zo worden de bijeenkomsten voor jeugd waar je leert over het geloof, in sommige kerken genoemd). Daar waar ik me voelde als een droge spons die snakte naar water om zich mee vol te drinken, kreeg ik voor mijn gevoel te vaak een lege kom voorgeschoteld. Ik hoorde wel aan, maar mijn hart werd er niet mee geraakt.

Maar juist deze zoektocht heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Nadat God mij allang had gevonden, heb ik via een heel natuurlijke weg op mijn 19e ‘ ja’ gezegd tegen God. Met in mijn achterhoofd al de influistering, dat dit pas het begin zou zijn van de reis die ik met God zou gaan maken. Nu, 16 jaar later, realiseer ik me dat die reis geen moment saai zal worden. Elke dag zullen er momenten voorbij komen dat ik mag leren. 

Soms ben ik stiekem jaloers op mensen die vanuit het ‘niets’ God hebben leren kennen. Via een radicale bekering zoals ze dat ook wel noemen. God heeft op een bepaald moment ingegrepen in iemands leven, waardoor de desbetreffende persoon God zo duidelijk tegen is gekomen dat het niet meer dan logisch is om Hem achterna te wandelen. Ze zitten vol met vuur, duiken gepassioneerd de Bijbel in en weten binnen een aantal jaren meer dan dat ik me de afgelopen 35 jaar heb eigen gemaakt…. 

Toch doe ik God ernstig te kort om te bedenken dat ik dan iets gemist heb. Of eigenlijk alleen al door hier jaloerse gevoelens over te hebben. Want wat heb ik in al die jaren vele tekenen gehad van Gods aanwezigheid. In mijn leven, maar ook zeker in de levens van de mensen om me heen! 
Nee, ik ben niet radicaal tot geloof gekomen. Het is geleidelijk gegroeid, maar tegelijkertijd heb ik wel een heel duidelijk moment mee gemaakt waarop ik wist dat ik God de hoogste plaats wilde geven in mijn leven. 

God is een God van maatwerk. Daar waar ik niet zie, niet snap, niet begrijp, twijfel, onbegrip heb, reuze enthousiast word over iets, vragen stel, boos word, mijn schouders ophaal, onverschillig word, van alles voel, of juist helemaal niks. Daar ziet Hij, ontwerpt Hij, leidt Hij, is Hij vol begrip, juicht Hij over mij, geeft Hij antwoorden, ziet Hij mijn strijd, is Hij bezig met Zijn plan, is Hij trouw, is Hij groter dan ik me ooit zou kunnen beseffen.

Ik vind het zo’n enorme geruststelling en het geeft een nieuwe vrijheid dat Hij weet waar dit alles heen gaat. In mijn gezin, mijn werk en de wereld om ons heen zie ik dat het zo snel uit de hand kan lopen. Wij mensen zijn er sterren in om alles op onszelf te betrekken, waardoor we ons om het minste of geringste aangevallen voelen. Hierdoor ontstaat er onenigheid, of kunnen we onszelf volledig kwijt raken. 
Wanneer we onszelf niet op de eerste plek zetten, maar Hem leiding geven over wat we denken, zeggen, voelen, ervaren of doen, dan merk je dat je kijk op de wereld langzamerhand verandert.

Heel makkelijk zou je kunnen denken dat deze andere kijk ook kan ontstaan door je levenservaring, maar ik weet heel zeker dat mijn leven er nu heel anders uit had gezien als ik me had laten leiden door levenservaring. Juist doordat ik mijn leven wil laten leiden door God, ben ik tot keuzes gekomen en heb ik ervaringen gehad die mijn leven stap voor stap hebben veranderd. 

En God is een geweldige Architect. Soms laat Hij me delen van Zijn plan zien, maar zoals een echte architect bewaard Hij het beste voor het laatst! De clou komt nog! En dan zal ik zien, snappen, begrijpen, de antwoorden hebben, weten, voelen en beleven….

1 opmerking:

  1. Mooi wat je zegt, God is een God van maatwerk.
    Niet gebeurd zonder dat Hij het weet, alles past in Zijn plan.
    Wat mogen we ons veilig weten, in het vertrouwen dat Hij alles weet.

    BeantwoordenVerwijderen