Vorig jaar deelde ik met jullie het lied ‘Wat de toekomst brenge moge’. Dit lied was mijn lijflied van het afgelopen jaar, zoals ik toen vermeldde. Maar ik kan je vertellen dat dit lied het afgelopen jaar niet altijd in mijn hoofd heeft gezeten, maar nu ik het weer lees ben ik blij dat het lied toch min of meer uitgevoerd is in de afgelopen 12 maanden.
Ik ben erg dankbaar dat ik met gesloten ogen het onbekende jaar ingewandeld ben. Want ik weet niet wat er was gebeurd als ik van tevoren al had geweten hoe het jaar er uit zou gaan zien. Maar ondanks de stormen van het afgelopen jaar heb ik toch met een rustig, kalme moed alles kunnen dragen. En dat alles komt doordat ik liep aan de hand van mijn Vader.
En nee, mijn ziel begreep veel dingen niet dit jaar. Het was soms gewoon te veel en te overweldigend. Maar toch kreeg ik het over mijn lippen om Gods liefde te loven. En ik heb gemerkt dat ik tijdens momenten van grote zorgen God kon prijzen. Juist op die momenten mocht ik Gods rust zo intens ervaren….
En ook de weg die ik qua werk heb bewandeld, was een pittige weg. Ik durfde soms letterlijk niet. Ik twijfelde aan mijn eigen kunnen, maar hoe had ik me vergist als Hij mij de keuze had gelaten.
Ik heb me dan ook als kind gedragen die alleen de weg niet vond. Elke keer als ik het niet zag zitten of dacht dat ik het niet kon, vroeg ik God of Hij het door mij heen wilde doen!
Het is een enorme zegen om aan het einde van dit jaar te kunnen zien dat God er bij was! Dat Hij me de kracht gaf en de moed om te doorstaan wat op mijn pad kwam.
Sommige mensen zien het als ‘geluk’. Zo ook de verpleegkundige die afgelopen week aan het ziekenhuisbed van mijn vader stond. Ze zei dat mijn vader het naar omstandigheden echt heel goed deed en volgens haar had je daar wel echt ‘geluk’ voor nodig. Maar ik, en een aantal van jullie, weten wel beter; wat hebben we met elkaar ontzettend veel gebeden voor de zegen die we zagen in het herstel van mijn vader de afgelopen week…. Artsen en verpleegkundigen spreken allemaal hun verbazing uit over de manier waarop het gaat, dan wil ik op mijn plaats mijn Vader in de hemel hier voor loven!
Toch blijven er ook veel moeiten bestaan. In mijn vaders leven, in vele levens van de mensen om me heen, in kinderlevens, in oorlogsgebieden…. Het is niet vreemd dat mensen daar God moeilijk in kunnen zien. Waar is God in alle moeiten? Waarom doet Hij niks aan zoveel leed?
Toch denk ik dat juist in de momenten van lijden, God heel dichtbij is.
Hij kan zeker ingrijpen. Hij zal zich niet laten tegenhouden door Zijn eigen schepping. Maar de reden waarom Hij niet altijd ingrijpt, blijft een mysterie.
Ik weet niet waarom het lijden een vraagstuk blijft waar we met elkaar maar niet uit lijken te komen. Maar wat ik wel uit eigen ervaring heb ontdekt is dat God soms lijden gebruikt om je zicht op Hem duidelijker te maken. Dat zegt niet dat het lijden iets goeds is, integendeel, maar God kan het wel gebruiken om je te laten zien dat we in alles van Hem afhankelijk zijn.
Hij wil in goede en in moeilijke tijden bij ons zijn en Hij is de enige die ons hoop geeft op een toekomst zonder lijden en pijn.
Ik hoop dat we als gezin het komende jaar in wat rustiger vaarwater terecht zullen komen. En dat hoop ik ook voor jou als je het gevoel hebt dat je genoeg onrust hebt ervaren. Maar hoe het ook zal gaan, ik heb door ons lijden heen ervaren dat God er bij is! Dus wat er ook gaat gebeuren het komende jaar; ik bid je toe dat je God dichterbij laat komen, zodat je Hem zal vinden in al je vreugde en in al je verdriet!
Een gezegend 2019!
Liefs Anita…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten