Ik kom ’s ochtends thuis, heb de kinderen naar school
gebracht. Boven liggen onze dochter, maar ook mijn man nog in bed. Ik hang mijn
jas op de kapstok, loop naar de koelkast en maak mijn ontbijt klaar.
Ondertussen laat de waterkoker me met een piep weten dat het tijd is voor een
kop thee.
Nog even genieten van de rust in huis, de ruimte voor mij
alleen… Even alleen met mijn eigen gedachten en eigenlijk vooral met geen
gedachten. Een leeg hoofd…
Boven hoor ik de douche aangaan. Na mijn ontbijt haal ik ons
‘zonnetje in huis’ uit bed. Een glimlach van oor tot oor straalt me tegemoet.
‘Wat ben je vrolijk lieverd!’, zeg ik tegen haar, terwijl ze haar armen stijf
om m’n nek klemt en haar hoofd op mijn schouder legt.
Samen gaan we naar beneden en na haar ontbijt huppelt ze
vrolijk door de kamer. De hele kast met speelgoed wordt leeg getrokken en ik zie een onbezorgd
meisje genieten van deze nieuwe dag, met allemaal nieuwe uitdagingen en
leermomenten.
Dit alles staat in schril contrast met de blik in de ogen van
mijn man, die even later beneden komt. Met een glimlach groet hij onze dochter,
slaat z’n armen om haar heen en geniet met me mee van haar onbezorgdheid. Zijn
ogen zeggen me alleen dat zijn dag verre van onbezorgd is en zijn hoofd zeker
niet leeg…
De dagelijkse nieuwsrubrieken kijkt hij door tijdens zijn
ontbijt en daarna kletsen we wat. Op den duur ga ik bezig met de bult was die
roept en hij bedenkt zich hoe hij deze dag gaat invullen. Een filmpje of
serie kijken, wandelen, een vriend
bezoeken, nog meer wandelen, slapen in de middag, een telefoongesprek met een
vriend voeren, naar de psycholoog of de bedrijfsarts. Zomaar wat invullingen
van de dag die hem even bezig houden, maar ook afleiding geven of juist wat
richting in de chaos in zijn hoofd.
Zijn ogen staan dof, de spanning zit hoog, de moed om iets
te ondernemen is deze dag niet aanwezig. Maar daar geeft hij niet volledig aan
toe. Hij staat ondanks alles toch op tijd op, trekt de buitenlucht in en neemt het
gezelschap van een luisterend oor graag aan.
Wanneer je te maken hebt met psychische problemen kan dit aan
de orde van de dag zijn. Maar het kan er ook heel anders uit zien, dat is
eigenlijk het grote ‘probleem’ van psychische problematiek. Bij iedereen uit
het zich weer anders en de een gaat er op een passieve manier mee om en ligt
het liefst de hele dag in bed. Terwijl de ander er een actieve invulling aan
geeft om toch maar iets te blijven functioneren.
Die verschillen maken het waarschijnlijk voor de omstanders
ook moeilijk om in te zien wat er nu precies gaande is in de psyche van je
naaste. En wanneer je niet samenleeft met iemand die daar mee te maken heeft,
krijg je ook maar een beperkte inkijk in wat er werkelijk speelt.
Als naaste weet ik inmiddels heel goed wat er gaande is. In
zijn ogen zie ik al snel hoe groot de zwarte wolk boven zijn hoofd is. En gek
genoeg heeft dat er toe geleid dat je de zwarte wolken van een ander ook eerder
opmerkt, al is het soms maar een klein wolkje.
En voor mij is het ook heel gewoon geworden om te vertellen
hoe het ‘thuis’ gaat. Het is nu eenmaal de realiteit waarin ik leef en waar we
het dagelijks mee moeten doen.
Gelukkig gaat de ene dag beter dan de andere. Dan is er iets
meer energie, kunnen er soms dingen ondernomen worden, worden er taken in huis
opgepakt. Maar op de dagen dat dat niet zo is, vindt ik ook mijn weg in het
omgaan met de ziekte van mijn man.
Natuurlijk is het zwaar wanneer je als gezin geconfronteerd
wordt met het dal van een psychische ziekte, maar ondanks
die ziekte is mijn man nog steeds de persoon waar ik heel veel van hou! Hij is
onder die wirwar in zijn hoofd nog steeds dezelfde en hij is niet zijn
psychische ziekte, maar hij heeft een psychische ziekte.
En daar komt bij dat dit een tijdopname is. We doen er
namelijk alles aan om met goede hulp toe te werken naar betere tijden. En waar
de ene therapie al zijn vruchten heeft af geworpen, kan een andere therapie het
volgende deel onder handen nemen.
Het traject van psychische problematiek lijkt voor de
buitenwereld vaak zo ontzettend lang te duren. Maar je moet het zien als de
heenreis naar een vakantie. Doordat je niet weet waar je heen gaat en de route
niet kent lijkt de heenreis veel langer dan de terugreis.
Wanneer je weet wat er aan de hand is, hoort wat er speelt
en betrokken bent bij het traject, is het een logische weg die afgelegd moet
worden. Misschien nog steeds lang, maar dat zijn de meeste behandelingen van
ernstige lichamelijke ziekten ook….
‘Hey, maak depressie bespreekbaar’, is een goede manier om
aandacht te vestigen op de realiteit waar veel mensen en gezinnen in de wereld
mee te maken hebben. Want hoe stap je over je eigen drempel heen van
onwetendheid in het praten over dit onderwerp?
Weet in ieder geval dat eerlijkheid over je eigen gedachten
hierover vaak het meest natuurlijk een gesprek invullen: Benoem je onzekerheid,
laat je eigen emoties zien, huil mee, vertel het wanneer je even geen woorden
hebt, geef een knuffel (evt. nadat je hebt gevraagd of die ander dat fijn
vindt) en vul zelf verder maar in wat je hart je ingeeft!
Als ‘vrouw van’ heb ik ervaren dat openheid vaak
aanstekelijk werkt. Er zijn zoveel mensen die met hun eigen verhaal komen,
wanneer je jezelf kwetsbaar opstelt. Blijkbaar biedt openheid over een
kwetsbaar onderwerp een veilige omgeving voor een gesprek.
Wil je meer weten over
het omgaan met depressie en psychische ziekten, dan kunnen de volgende sites je
misschien verder helpen:
Mooi beschreven Anita. Al begrijp ik dat dit helemaal geen fijne situatie voor jou/jullie is. Ik hoop dat je man - met de nodige ondersteuning- uit het dal kan komen. En ik wens jou veel kracht en wijsheid toe hiermee om te gaan.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel! Het is niet makkelijk, maar in zwakheid zien we dat God sterk maakt! Dat is bijzonder....
VerwijderenIk voel me hierin heel erg gedragen door gebeden en ben dankbaar dat het met mij en de kinderen, ondanks alles, heel goed gaat!
Goed! Mooie blog! Ik vind het fijn als iemand anders ook open is. Aan mij ziet bijna niemand iets :-)
BeantwoordenVerwijderenhttp://arithavermeulen.blogspot.nl/
Dank je Aritha! Soms lijk ik niet heel veel keuze te hebben in het delen en ontstaat een verhaal ineens. Openheid en kwetsbaarheid is in deze tijd denk ik heel belangrijk en nog veel te vaak ver te zoeken. Ik ervaar dat God me hierin laat delen, door alle reacties op deze blog leer ik steeds meer waarom. Het is blijkbaar herkenbaar en geeft de ander de ruimte of misschien de moed om zelf ook te delen....
Verwijderenprecies (Aritha)
VerwijderenAls kind van heb ik hier ook ervaring mee... Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis (manisch depressief). Vanaf mijn 6de heb ik hierdoor veel meegemaakt. Ik herken wat je schrijft dat je leert aanvoelen hoe hun dag is, dit is ook wel, zoals ik nu leer in mijn studie om psychologe te worden, om te overleven. Een beschermingsmechanisme. Als kind vond ik het wel heel lastig om hierover te praten. Voelde eigenlijk een schaamtegevoel. Alsof ik de slechte was van ons gezin buiten hing, alsof ik mijn moeder zwart maakte. Wat niet zo was, maar dat weerhield mij heel erg. Terwijl ik juist zo hard andere mensen nodig had. Ook in dit stuk van mijn leven.. Dank je wel voor dit delen. Openheid, kwetsbaarheid... We hebben moedige mensen nodig die hierover durven te delen. Als je een stukje wat ik heb ervaren wilt lezen kun je dit vinden via de volgende link:
BeantwoordenVerwijderenhttp://schrijfgelukjes.blogspot.nl/2015/06/afscheid-einde-of-nieuw-begin.html
Beste Petrina,
BeantwoordenVerwijderendat lijkt me erg moeilijk om als kind en in je jeugd mee te maken.... en wat is praten hierover belangrijk!
Gelukkig heb ik mogen leren me niet aan te passen, maar naast hem mijn eigen weg te gaan. Hierdoor blijven we samen sterk en heeft hij ook veel meer aan mij.
Ik lees wel vaker je blogs, mooi om zo met elkaar te delen!
Liefs 😘