Laag voor laag wordt afgepeld. Met de jaren wordt langzaam aan steeds meer zichtbaar wie je werkelijk bent als persoon en hoe het leven in elkaar zit. Maar de volgende laag dient zich alweer aan, want er is weer een stukje niet te doorgronden. Dus maar weer verder afpellen en doorzoeken.
Hopelijk blijft dit proces gaande in je hele leven. Dat houdt het spannend en richt je op het hier en nu. Op de veranderlijkheid van het leven en je omgeving.
Vandaag zat ik in een gezellige lunchroom met m’n hartsvriendin. We fantaseerden even hoe het zal zijn als dit pellen wel zou stoppen. In onze gedachten zaten we over 25 jaar op precies dezelfde plek, waarbij de één zegt: ‘Ik had zo’n zware dag gister.’ Waarop de ander reageert: ‘Oja, dat had ik vorige week ook!’
Allebei gestopt met pellen en volledig in de eigen bubbel beland, zonder echt zicht op de ander.
Later op de middag liep ik met onze dochter over een mooi landweggetje. Aan de ene kant van het pad is een hek van schrikdraad om de schapen tegen te houden als die straks weer buiten wandelen.
Aan de andere kant van het pad staan allerlei struiken als afscheiding naar de tuin er achter. Wat straks weer privacy zal bieden, wanneer de blaadjes weer aangegroeid zijn.
Ik zei tegen mijn dochter: ‘Moet je al die knoppen zien!’ Waarop ze verbaasd vroeg: ‘Waar zie je die dan?’ Ik moest haar gelijk geven, ze waren nog nauwelijks te zien. Ze waren nog bruin, precies dezelfde kleur als de takken. Maar ik zag ze toch echt heel duidelijk.
Heb je het ook wel eens gehad, dat de schellen ineens van je ogen vallen en je iets heel nieuws hebt ontdekt? Nieuwe inzichten geven een diepere laag aan je bestaan en zorgen er voor dat je je vernieuwd voelt. Het zijn van die mijlpalen, die we eigenlijk veel meer zouden mogen vieren en delen met elkaar!
Als je ooit hebt geleerd om iets te zien, is het haast niet mogelijk meer om het niet te zien. Je blik is verruimd en er is iets nieuws toegevoegd aan de lange lijst van weetjes die je vaak onbewust met je meedraagt.
Ik had de bruine knoppen gezien en voelde de hoop van de lente. Een seizoen waar ik, na een donkere winter, altijd zo naar verlang. De hoop van het onzichtbare deed me denken aan de Hoop van de Onzichtbare….
De natuur laat zo prachtig zien hoe God alles in Zijn hand heeft. We zien vaak maar een fractie van hetgeen hij ons te bieden heeft. Zoveel lijkt onzichtbaar te zijn en we hebben heel wat pelwerk nodig bij onszelf om tot Zijn kern te komen.
En toch geeft Hij in alles om ons heen tekenen, lichtpuntjes en smaakmakers waardoor we steeds weer kleine hints ontvangen van Zijn plannen.
En als je een hint eenmaal hebt ontrafeld, wordt het grotere plaatje steeds beter zichtbaar!
Durf te pellen, er valt nog zoveel meer te ontdekken!