Wat is het inmiddels alweer lang geleden dat ik iets heb geschreven. Zo’n half jaar geleden dacht ik ineens weer genoeg puf en inspiratie te hebben om weer met regelmaat te gaan schrijven, maar na een maand werd dat al weer minder en een paar maanden later werd het even helemaal stil….
Dat ik mijn vader heb verloren, heeft heel veel gevoelens los gemaakt. Dat is natuurlijk ook wel helemaal passend bij rouwen, maar op één of andere manier heeft het me toch verrast. En aan de andere kant, gaat het ook wel volgens verwachting. Oftewel; heel dubbel allemaal….
Waar ik mee heb geworsteld is denk ik iets waar vele Christenen vroeg of laat een keer mee worstelen, maar waar je vrij weinig met elkaar over spreekt. En nu ik zo ver ben om er iets over te kunnen delen, doe ik dat dus maar gewoon. Al was het al om iemand die in onzekerheid zit een hart onder de riem te steken.
Het was avond en ik ging, zoals zo vaak, onze hond uitlaten. Even een kort rondje en ik was de straat nog niet uit of ik zag mezelf lopen. De tranen biggelden over mijn wangen. Ik liep in mijn pyjamabroek en hoopte maar dat ik niemand tegen zou komen. Men zou wellicht kunnen denken dat me iets was aangedaan. Wie loopt er nu ’s avonds laat in zijn pyjama al huilend over straat? Nou, ik dus!
Ik was in discussie met God. En in groot verdriet over het verlies van mijn vader. Het voelde alsof ik door mijn vader te verliezen, ook mijn Vader had verloren…. Waar was Hij, nu ik Hem zo nodig had? Op de helft van mijn rondje, kwam ik ineens tot het idee; God bestaat misschien wel helemaal niet. Het is gewoon een goed verhaal. En papa is helemaal niet in de hemel, hij is gewoon dood…..
Je begrijpt denk ik dat deze gedachte een hele route in de tijd heeft afgelegd. God was zo dichtbij tijdens de ziekte periode van mijn vader en nu? Waar is Hij nu? Ergens diep van binnen wist ik echt wel dat God er is, maar Hij had nog nooit zo ver weg gevoeld.
Ik had gewild dat ik zou kunnen zeggen dat mijn geloof weer helemaal is gaan leven, maar dat is helaas niet het geval. Het voelt een beetje als een woestijntocht; ergens in de verte verschijnt een fata morgana, maar zodra ik dichterbij kom is het ineens ongrijpbaar. Toch ben ik in goed gezelschap, Mozes, Johannes en Jezus waren ook een lange tijd in de woestijn. En ook al loop ik niet de hele dag in de hete zon en zit het zand overal, ik moet er wel voor zorgen dat ik me bescherm tegen de verraderlijke omstandigheden in de woestijn.
Naast ons gevoel, hebben we ook ons verstand gekregen. En wanneer God een lange tijd afwezig lijkt, dan is het wel heel erg fijn dat je verstand je kan leiden. Ik ervaar God niet en ik voel Hem niet, maar met mijn verstand weet ik: Hij is er! Zelfs toen mijn gedachten tegen mij zeiden dat God niet bestaat, zei mijn verstand me, dat mijn gedachten niet klopten.
Terug gekomen van mijn korte, maar toch best wel pittige wandeling ben ik gaan slapen. De volgende ochtend herinnerden mijn ogen me aan de afgelopen avond. Wat had het pijn gedaan en wat was ik verdrietig. Papa, waar ben je nou?
Nu, een paar maanden later herinnert dit schrijven me aan toen. Het doet nog steeds pijn en ik ben soms nog steeds heel verdrietig. Maar nu met het vernieuwde weten dat ik met mijn verstand God mag zoeken.
En terwijl ik zoek heeft Hij allang gevonden…..