ONTWAPENEND

Sinds kort heb ik solliciteren herontdekt…. Het is alweer zo’n 17 jaar geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan, dus dat is best wel spannend. Tot voor kort heb ik mijn werkervaring eigenlijk min of meer zonder een hele officiële sollicitatieprocedure opgedaan. Als beginnende leerkracht wordt je zonder veel moeite op de invallijst gezet en voor je het weet sta je jaren voor korte of langere tijd voor de klas. Daarna stonden ze in het voortgezet onderwijs te springen om mensen en mijn ‘ja’ voor de baan was volgens mij een ware opluchting….

Daarna moest ik mij min of meer ‘bewijzen’ als franchisenemer, maar dat ging eigenlijk ook vrij geleidelijk in een soort opleidingssetting. 

Solliciteren is dus best nieuw voor me en helaas is het resultaat tot nu toe alleen nog maar wat vriendelijke afwijzingen. Ik pas net niet helemaal in het profiel, of er zijn in ieder geval meerdere sollicitanten die dat wel doen.

Toch merk ik dat de spanning een kleine spanning is en een afwijzing niet een echte afwijzing. Mijn focus is in de loop der jaren verlegd van wat mijn diploma mij voor kansen biedt, naar welke weg God met mij wil gaan. Ik solliciteer dan ook niet per se op een profiel waar mijn diploma in wordt benoemd, maar naar een functie waar mijn hart een sprongetje van maakt. Ik snap heel goed dat dat risicovoller solliciteren is, maar een afwijzing komt in die wetenschap ook minder hard binnen. 

Ik zit in de fase van mijn leven waarin ik God steeds meer Leiding geef. Al ben ik mij er enorm van bewust dat ik met mijn menselijke ‘ik’ nog vaak eens voor Zijn voeten loop…. Mijn vorige baan heb ik vanuit roeping gedaan en dat heeft er toe geleid dat ik nu weer gefocust ben op Zijn stem. Een afwijzing is dus eigenlijk gelijk aan de weg die God niet met mij wil gaan. En dat is eigenlijk best prima, want dan moet ik blijkbaar een andere weg inslaan. 

Dit alles laat me zien dat ik hierin Gods stem opnieuw moet leren verstaan. En onze zoon van 6 is daarin een fantastische leraar. Hij laat zo mooi zien hoe het luisteren naar God van nature in de mens ligt, maar wat we in de loop der jaren lijken kwijt te raken. Jezus zei niet voor niks dat we moeten worden als een kind…. 

Onze zoon van 11 was afgelopen week wat grieperig. Door zijn verstopte neus was hij zijn smaak kwijt en hij vroeg me wat hij daar aan kon doen. Ik antwoordde hem dat hij neusspray kon gebruiken. Doordat alles dan weer open gaat, zou zijn smaak op den duur ook wel weer terug komen. ‘Of,’ zei onze jongste zoon, ‘je kan er natuurlijk ook voor bidden! Ik wil wel voor je bidden!’ 

En omdat dit voor hem de gewoonste zaak van de wereld is, vouwde hij zijn handen, sloot zijn ogen en bad voor zijn broer. In de loop van de dag zei onze oudere zoon: ‘Zijn gebed lijkt te helpen, ik begin weer wat te proeven!’ 

God was er, Hij hoorde en kwam ons in iets ‘kleins’ tegemoet. Maar om zoiets te zien, moeten we worden als een kind!

In mijn sollicitatieproces wil ik worden als onze zoon. Niet afwachtend, ontwapenend en het zoekend bij God. Zonder enige twijfel erop vertrouwend dat God het beste voor mij wil en al lang een plan voor mij heeft klaar liggen. Een plan waarin ik Hem mag verhogen! 

Waar sta jij? Wil of kan jij geloven als een kind?