Vandaag ging ik heel bewust een wandelingetje maken, om iets van kwetsbaarheid vast te leggen. We waren in een natuurlijke omgeving met bos en een mooie vlakte met vennetjes, dus had ik me ingesteld op een foto van de natuur. Ik wandel graag in de natuur en dat is ook de plek waar ik God eigenlijk altijd wel ontmoet. Deze keer liep het net even anders... Voordat ik goed en wel een pad had ontdekt, moest ik mezelf langs een afzetting manoeuvreren. Er werd druk gebouwd naast de locatie waar wij zaten. Om veiligheid te garanderen hadden ze hekken geplaatst, maar ik ontdekte al snel dat ik er langs kon lopen en mijn natuurwandeling zou kunnen starten.
Zo vaak zijn we op zoek naar de stilte om God te ontmoeten. Het is soms zo ingewikkeld om Hem te ontdekken in de ruis van alledag. Christenen hebben het over 'stille tijd' en 'stilte retraites' en uit ervaring heb ik mogen ontdekken dat in die stilte God ineens weer zichtbaar kan worden. Maar aan wie ligt dat eigenlijk? Verstopt God zich in de drukte? Zijn wij beter in luisteren als we niet afgeleid worden door omgevingsfactoren? Of is er iets anders aan de hand?
Inmiddels ben ik alweer 4,5 jaar verder sinds mijn eerste corona besmetting. Het was een pittige weg. Zeker de eerste periode toen er ook nog een combinatie was van ziekte en rouw. Ik was God uit het oog verloren. De basis lag er, God was nog steeds mijn Vader, maar voor mij uit het zicht en uit het gevoel verdwenen. En dat was pijnlijk, want waar was God nu ik hem zo nodig had? Ik belandde in een gelaten houding. Dit riedeltje kende ik wel uit het verleden en God zou vanzelf wel weer een keer 'op poppen'. Klinkt oneerbiedig en ik heb inmiddels geleerd dat dat het ook is.
Mijn man stuurde mij in maart 2024 naar een stilte retraite. In eerste instantie was ik helemaal van de leg. Want erheen rijden, ergens anders slapen en alle indrukken zouden mijn ziek zijn vast niet goed doen. Uiteindelijk ben ik toch gegaan en het tegendeel bleek waar. Ik werd tot stilte geforceerd, stilte in mijn hoofd: 3 dagen niet praten en geen afleiding van schermen. En daar was God! Hij sprak, ik luisterde en....... thuis verloor ik Hem al snel weer uit het oog.
Steeds kwam ik God weer tegen, ik botste als het ware tegen Hem aan, maar liep ook weer verder zonder er echt aandacht aan te geven. Tot eind 2024! Toen maakte ik een keuze; ik ga de 'Bijbel in een jaar' lezen. Ik voelde dat ik een stap moest zetten. God had mij niet los gelaten, ik liet me afleiden door al mijn omstandigheden en ik vond dat God zich weer aan mij moest laten zien. Maar het tegengestelde was de waarheid. Ik moest zelf weer naar God toe gaan, volhardend, Hij voorop en ik er achteraan.
Verslingerd aan Zijn woord ging ik stap voor stap verder en God sprak! Eerst in een droom waar ik Jezus mocht ontmoeten. Ik vroeg Hem om onze zoon te genezen. Jezus zei dat hij dat zou doen, maar dat Hij ook mij zou genezen. Ik viel voor Jezus neer en huilend werd ik wakker uit mijn slaap. Net als het volk Israël die vele wonderen hadden meegemaakt en dit vaak uit het oog verloren, vergat ik al vrij snel de intense ervaring van de droom. Zelfs toen onze zoon bedacht dat we in onze gemeente konden vragen om ziekenzalving kwam het niet in mijn gedachten.
26 juni was het zover; er kwamen drie gemeenteleden bij ons thuis voor ziekenzalving. Het moment dat de olie op mijn hoofd kwam ervoer ik een gevoel dat niet met woorden te vangen is. Eerst schrok ik er van en verwachtte ik flauw te vallen, totdat ik voelde dat het goed en vredig was en ik mij er aan over kon geven. Na het gebed liepen de tranen over mijn wangen en was er pure dankbaarheid voor de kracht die ik ervaren had. Ik ben nog een aantal maanden onzeker geweest. Was dit nu genezing of was het een opleving? Inmiddels durf ik het zwart op wit te zetten: Jezus heeft mij genezen!
Dat zegt niet dat ik helemaal geen lichamelijke ongemakken meer ervaar, maar de long covid is weg. En daarbij heeft God mij ook geestelijke vernieuwing gegeven. En dat ben ik nog steeds heel erg aan het ontdekken. Maar wat is het een rijkdom om God weer zo te mogen ervaren en zelfs een enorme verdieping van een leven met God te hebben gekregen. Daarover later vast meer...
Terug naar de vraag 'Verstopt God zich in de drukte?'. Daar kan ik een heel kort antwoord op geven: Nee! Maar waarom is er dan stilte nodig om Hem te ontmoeten? God heeft die stilte niet nodig. Wij hebben die stilte nodig als we de connectie met Hem zijn verloren. Wij moeten op zo'n moment opnieuw verbinding maken met God. God is trouw. Hij bouwt het huis wel, Hij gaat wel door met Zijn plan! En als wij die verbinding dan weer hebben gelegd, dan lukt het zelfs om dwars door de drukte en het lawaai heen Hem te horen.
Vandaag op locatie verloor ik nogal eens de verbinding met het wifi netwerk. Iedere keer als ik mijn laptop weer aandeed, moest ik opnieuw verbinding maken. Maar vervolgens had ik de rest van de tijd verbinding. Zo is het ook met God. Iedere keer moeten wij weer verbinding maken, ons overgeven aan God en achter Hem aangaan. Zodra je ook maar even die focus verliest, mag je weer opnieuw bij Hem komen en Hem de leiding geven.
Vanaf nu haal ik steeds weer opnieuw levend water bij Hem. 'En het water dat Jezus geeft, zal in ons een bron worden van water dat opwelt tot in het eeuwige leven.' (Joh 4:14)