Deze tekst heb je misschien wel eens gehoord. Een heel bekende tekst uit het bijbelboek Prediker.
Maar als het dan tijd is voor iets waar jij geen zin in hebt, of wat jou pijn doet, dan kan het ook een tekst zijn waar je even niets mee kan.
Sommige mensen denken dat christenen het maar makkelijk hebben en altijd in eenzelfde soort ‘flow’ zitten met hun Bijbeltje onder de arm met alle antwoorden.
Maar steeds meer ontdek ik, dat je misschien wel antwoorden hebt, maar toch ook steeds weer moet zoeken naar de antwoorden op de momenten dat je iets in de praktijk tegen komt.
Jaren geleden las ik onze kinderen voor uit het boekje ‘Voor alles is er een tijd’ van Susie Poole. Het begint met: ‘Het leven is mooi! En voor alles is er een tijd. Er zijn leuke tijden, en dan zeg je: hallo! Maar ook verdrietige tijden, dan zeg je: tot ziens!’
Bij deze laatste zin zie je een plaatje van een kind aan de hand van zijn vader of moeder, met een opa en oma zwaaiend in de deuropening. De suggestie is dat je soms weg gaat bij iemand en afscheid moet nemen. Maar ‘tot ziens’ laat weten: je ziet elkaar weer terug!
In Prediker vind je deze verzen:
‘Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen. Er is een tijd om te treuren en er is een tijd om te dansen.’
‘Er is een tijd om te zoeken en er is een tijd om te verliezen.’
In vergelijking met het wollige kinderboekje, lees je de harde werkelijkheid van het leven in deze verzen.
Soms is afscheid nemen op deze aarde definitief. Verliezen is iets anders als afscheid nemen en tot ziens zeggen. Verliezen is ‘kwijt raken/ niet meer hebben wat je eerst wel had’.
En wanneer die tijd is aangebroken is het soms lastig om al die wijsheden die je ooit door de Bijbel hebt vergaard ook in de praktijk te kunnen brengen.
Een leerling vertelde mij dat zijn oma kanker heeft en niet weer beter wordt en ik voelde dat ieder woord dat ik zei geen oplossing bracht. Er gaat een verlies aankomen en ook al is er ooit een weerzien bij God, de pijn in het hier en nu overheerst die kennis.
En die pijn overheerst ook al best een tijdje mijn eigen kennis….
Vandaag 2 jaar geleden overleed mijn vader en dat heeft mijn leven op de kop gezet. Waar is God in deze pijn? Hoe krijg ik mijn leven weer op de rit met de wetenschap dat papa nooit meer deel zal zijn van mijn aardse leven? Kan ik wel weer lachen en dansen?
Dat maakte dat er voor mij een tijd kwam om te zwijgen…..
Ik vind mijn woorden niet meer en de inspiratie ontbreekt me om woorden op papier te zetten. En soms is het zwijgen letterlijk en kan ik gewoon even niks zeggen.
Het is een tijd van zoeken geworden…
Zoeken naar mijzelf.
Zoeken naar mijn relatie met God.
Zoeken naar genezing van de pijn.
Zoeken naar innerlijke rust.
Zoeken naar antwoorden…..
En in de tijd van zwijgen, die nog steeds voort duurt, merk ik dat God het zo heeft gemaakt dat alles op zijn tijd goed is (Pred. 3:11).
In het zoeken en in de vragen is er het besef van de eeuwigheid, en zoals vers 11 zo treffend zegt: ‘maar toch kan ik niets begrijpen van wat God vanaf het begin tot aan het einde heeft gedaan.’
Het niet begrijpen, vraagt van ons geloof…
Geloven dat Hij onze tranen zal wissen.
Geloven dat er eens geen dood meer zal zijn en geen rouw. (Opb. 21:4)
Geloven dat we eeuwig zullen leven. (Joh. 10:28)
Geloven dat wie in Hem gelooft zal leven, ook al is hij gestorven. (Joh. 11:25)
Geloven dat Hij alles nieuw maakt. (Opb. 21:5)
Daarom; blijf zoeken!
Tussen alle vragen door zegt God:
‘Als je Mij om hulp roept, zal Ik je antwoorden. Ik zal je grote en geweldige dingen laten zien, waarvan je nu nog niets weet.’ (Jer. 33:3)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten