EEN BEETJE TROUW…

Vanmorgen reed ik in de auto richting het werk, toen ik ineens in de wolken een heel klein stukje regenboog zag. Precies in mijn kijkrichting, dus het kon me niet ontgaan. 

Hardop dacht ik: een klein beetje trouw…. Waarbij ik tegen God zei: ‘Dus, U bent vandaag een klein beetje trouw.’ Uiteraard gezegd met een vette knipoog. Niet oneerbiedig bedoelt, maar mijn humor met God. Laten we zeggen; Hij weet wie het zegt….

Na deze uitspraak kwamen mijn gedachten: God is altijd trouw. En wat is eigenlijk ‘een klein beetje trouw’? Kan dat überhaupt? Volgens mij ben je trouw, of ben je het niet…. En wat ben ik toch vaak ontrouw aan onze trouwe God.

De natuur gaf mij inspiratie voor een goed gesprek met God. En dat resulteerde in een diepgaand gesprek tussen mij en mijn Vader. 

Hoe vaak sta jij er bij stil hoe trouw je bent aan God? Als Zijn kind, als Zijn volgeling, als Zijn leerling, als Zijn zout voor deze aarde, als beheerder van de plek waar je woont en ga zo maar door…

Wanneer ik hierbij in de spiegel kijk, stijgt het schaamrood me naar de wangen.

Hij is zo trouw en wij zien Hem soms nauwelijks staan. 

Mijn vraag was dan ook of Hij me wil veranderen, van binnenuit. Ook in de zaken waar ik nu niet aan denk, want mijn eigen ideeën vallen in het niet bij de kennis van God.

Wat vinden we het vaak spannend om je zo kwetsbaar op te stellen naar ‘Iemand’ die je niet ziet. Want wat gaat er met je gebeuren als je Hem de kans geeft om je te veranderen? 

Ik kan je alvast verklappen, dat Zijn plannen altijd goed uitpakken. Mijn plannen daarentegen hebben vaak te wensen over.

Wat heb ik al vaak meegemaakt dat ik vanuit mezelf verkeerde gedachten had of verkeerde keuzes wilde maken. En wanneer ik het met God had gedeeld, leerde Hij me een hele andere weg in te slaan. En die weg had altijd te maken met Liefde. 

In eerste instantie ben je vaak bang voor verandering en houd je het liefst vast aan het bekende. Maar wat als de verandering veel moois op je pad brengt en je hele nieuwe inzichten krijgt?

God heeft ons gemaakt en Hij weet dan ook precies wat we nodig hebben. Wees niet bang voor verandering, maar stel je open voor iets dat waarschijnlijk veel mooier is dan je ooit had kunnen denken! 

BENT U HIER VRIJWILLIG?

Dit schooljaar is niet mijn jaar, tenminste; het gaat niet zoals ik het zou willen. En toch is de oogst groot.

Misschien heb je het wel eens meegemaakt; een periode in je leven dat de dingen anders lopen dan je had verwacht, of zou willen. Alles lijkt bij je vandaan te gaan. Veel waardevolle zaken lijken je door de vingers te glippen. En de dingen waar je anders zo van kan genieten, kan je niet doen om jezelf even wat extra energie te geven.

Door mijn gezondheid ervaar ik dit inmiddels al een half jaar. Waarin het van kwaad tot erger ging. Eerst voor 50% ziek gemeld en vanaf Kerst ineens volledig thuis. Inmiddels ben ik weer in een opbouwfase, maar dit gaat zo ontzettend langzaam. Ik dacht dat ik een geduldig persoon ben, maar dat geldt blijkbaar alleen voor mijn geduld met anderen. Het geduld voor mezelf is momenteel snel op. 

Ik wil te snel, ik wil teveel, ik wil weer ‘gewoon’.  Maar ja, wat is eigenlijk gewoon? 

Ik was al een tijd aan het knokken met mijn relatie met God. En ik kan je vertellen dat een verminderde gezondheid daar nou niet per se aan bijdraagt. Zeker wanneer je niets van Gods aanwezigheid merkt. Ik kan niet zeggen dat ik boos was op God, maar misschien ergens ook wel. Het voelde vaak alsof Hij me links liet liggen. Af en toe was er even een vlaag van Zijn aanwezigheid, maar die waaide ook zo weer het raam uit….

Een paar weken geleden was ik voor zo’n 48 uur in een klooster. 2 halve dagen, een hele dag en 2 nachten. Waarvan we denk ik 2 uur de toestemming kregen om te praten, de rest brachten we door in stilte.

Ben je ooit eens zo lang stil geweest? Ik denk dat ik pas na 24 uur de stilte ook echt ging ervaren en het liefst wilde doorbreken.

Maar wat ik vooral heb gemerkt in de stilte, is dat wanneer je er dwars doorheen gaat, God de ruimte krijgt om zichtbaar te worden! In mijn zoektocht naar afleiding van mijn gezondheid, kreeg God nauwelijks de ruimte om zichtbaar aanwezig te zijn. En nu, nu ik niet anders kon dan mijn mond dicht houden en Hem zoeken, kwam Hij weer heel dichtbij! 

Er is daar voor mij gebeden en nu, een aantal weken later, kan ik zeggen dat God mij geestelijk genezen heeft. Eerst dacht ik ook dat de genezing volledig was en ik lichamelijk weer alles kon. En ja, wanneer je dan merkt dat dat niet zo is, kan dat een vreselijke teleurstelling zijn. Maar daar kon ik me eigenlijk best gemakkelijk weer overheen zetten.

Waarom? Omdat God me weer innerlijke vrede en vreugde heeft gegeven. En wat is het heerlijk om dat te kunnen schrijven na een dag van lichamelijke instorting met enorme migraine en misselijkheid. 

Nee, het leven is niet volmaakt en we zijn als mensen niet zonder gebreken, maar in Hem zijn we meer dan overwinnaars! Hij kan je hart weer oprichten en vol laten stromen met Zijn goedheid! Het enige wat wij moeten doen is tijd en ruimte creëren om Hem de kans te geven het in ons te doen! Als we actief Hem zoeken, zal Hij je nooit laten staan. 

Ik werk nu zo’n 8 uur per week. Eenderde van wat ik eigenlijk zou willen. En dan zijn deze uren nog niet eens stabiel. Laatst pakte ik mijn derde dag er bij van 2 uurtjes en was ik op een onverwacht tijdstip op school. Waardoor een leerling mij vroeg: Bent u hier vrijwillig? Of bent u aan het werk?

Waarop ik tegen hem zei: ’Ik ben hier vrijwillig aan het werk!’ 

Wanneer je niet kan doen wat je eigenlijk zou willen, merk je dat alles wat mogelijk is een zegen wordt. Van korte gesprekjes met leerlingen, tot een wandelingetje van een kwartier. Van de was die je hebt kunnen doen, tot een momentje dat je je even weer jezelf voelt. 

En dan ben je in alles echt vrijwillig aan het werk! Het gaat niet om de beloning, maar om de weg die je bewandelt…..

Terugkomend op de vraag: ‘Wat is eigenlijk gewoon?’ Jezus zei hier het volgende over:

’Geef het Koninkrijk van God en het doen van Gods wil de eerste plaats in jullie leven. Dan zal Hij jullie al deze dingen geven. Maak je dus geen zorgen over de volgende dag. Want de volgende dag zal weer zijn eigen zorgen met zich meebrengen. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen problemen."‘

‭‭Matteüs‬ ‭6‬:‭33‬-‭34‬ ‭

Dus ondertussen laat ik me maar trainen in geduld door Degene die alles in Zijn hand heeft. Want Hij geeft mij Zijn weg, ik mag Zijn waarheid omarmen en dan hoef ik alleen nog maar te Leven! 

Ben jij hier vrijwillig? Of ben je aan het werk? Of zijn we hier om vrijwillig voor Hem te werken? 

OPEN DE OGEN VAN MIJN HART

Op het moment zien we bij onze zoon de zoektocht naar God. Hij is er niet uit of hij er in moet geloven. Hij gelooft het momenteel niet, maar staat er wel voor open. Zijn zoektocht heeft vooral te maken met bewijs. Eerst zien, eerst voelen, eerst ervaren, dan geloven.

Eigenlijk snap ik zijn zoektocht heel erg goed. Wanneer je een relatie met iemand aangaat, dan wil je toch minstens dat dat van 2 kanten komt. Merk je niks, voel je niks, zie je niks, dan haak je vroeg of laat af. 

Wanneer ik er over nadenk ervaar ik dat het bij God zo anders is. We hebben het niet over een mens, met ‘hypocriet’ gedrag: zondag vol overgave, maandag t/m zaterdag je eigen weg bewandelen….

We hebben het over IK BEN! Hij is in alles! In het ruisen van de wind, in het bloeien van een bloem, in de geur van de lente, in de liefde van een mens, in de trouw van je huisdier, in de kleuren van de zonsondergang, in de onschuld van een jong kind, in het besluit om een ander te willen helpen, in de overgave van een stervende, in de vrijheid van de vogels in de lucht, in het volhouden middenin een tegenslag, in het ontdekken van je talenten. En zo kan je heel veel opnoemen waar je God in kan vinden….

God is niet hypocriet. GOD IS! In alles! In en om ons heen…. Maar in hoeverre lukt het mij om Hem te zien? Misschien ben ik wel blind, omdat ik zoek op de verkeerde plekken. 

Momenteel heeft het post covid syndroom zich meester gemaakt over mij. Een meester die werkelijk lijkt te domineren in mijn wil. Waar mijn hoofd van alles wil, besluit mijn lichaam heel anders. Pijn, vermoeidheid en uitputting lijkt de baas te zijn. En ik voel me een hypocriet, die heel hard moet zoeken naar God. 

Maar daar is Hij; in het schrijven, in Zijn woorden! Hij is nergens heen gegaan. Ik liet mijn nieuwe baas te hard schreeuwen, ik liet hem meester worden en dat maakt me blind voor Zijn aanwezigheid! 

Mijn verdriet, mijn pijn, mijn moeiten zijn vaak een barrière tussen mij en God in. Maar in de afgelopen 40 jaar heb ik mogen leren dat juist in mijn zwakheid hij dichtbij is. En dat er een moment komt, wanneer ik er voor kies Hem te zoeken, Hij zich weer ten volle laat zien. 

Wij komen als mensen steeds verder af te staan van verbinding. Verbinding met elkaar, verbinding met de natuur en verbinding van hetgeen we niet kunnen zien. Toch is die verbinding zo dichtbij. We hoeven alleen maar die ene vriend te bellen en een afspraak te maken, we hoeven alleen maar onze schoenen aan te trekken en een wandeling te maken, we hoeven alleen maar JA te zeggen tegen Hem en Hij zal zich laten zien!

Hij laat ons ‘zien’ op Zijn moment. Hij opent onze harten precies zoals het bij ons past. Hij breekt niet in. Hij sluit aan bij wie we zijn, zoals Jezus dat deed toen Hij hier op aarde rond liep. 

De mooiste spiegel zijn wijzelf. Wat zie je in jezelf, wat beter is dan je van jezelf kan verwachten. Wat in jou is mooier, dan jezelf kan waarmaken? Juist die dingen zijn God in jou! 

Zoek het niet te ver, Hij is heel dichtbij….