31 maart 2018

ALS PASEN BEST HEEL MOEILIJK IS...


Vraag jij je af of je wel mag belijden dat Jezus voor jou is gestorven? Ben je bang dat het niet voor jou is? Trek je heel veel twijfels bij het hele verhaal van Jezus lijden, de kruisiging en de opstanding? Worstel je er mee dat je misschien niet genoeg emoties ervaart bij Pasen? Merk je bij jezelf weerstand, omdat dit verhaal haast te mooi klinkt om waar te zijn? Kan je de genade niet aanvaarden, omdat je zo gewend bent om God te zien als de rechtvaardige en strenge God die straks zijn oordeel over jou gaat uitspreken? Zijn jou fouten en problemen veel te groot om ook maar een glimp van Gods liefde daar doorheen te kunnen zien? 

Dit zijn allerlei redenen om Pasen te ervaren als een feest dat prachtig is, maar niet voor jou….. En dat doet pijn. Het maakt je verdrietig, want je wilt er zo graag deelgenoot van zijn. Je wilt het meevieren, de genade kunnen pakken, de liefde kunnen voelen en het feest kunnen omarmen.

Jou plaatje is afwijkend en klopt niet bij dat wat een christen zou moeten uitstralen, voelen, ervaren of uitdragen. Je bent een gekke eenling die ten diepste het verhaal niet echt begrijpt.
Maar ik kan je zeggen: ‘Je bent niet afwijkend of een eenling, er zijn zoveel mensen die snappen wat je doormaakt en ervaart!’

Ik heb nog nooit een Christen gesproken die geen moment van twijfel heeft gekend, die het lijdensverhaal volledig kon doorgronden tot in het diepste detail, of een Christen die het geloof altijd beleeft door emoties heen en die vindt dat de genade een logisch gevolg is na de dood en opstanding van Jezus. 
En ik ben ook nog geen Christen tegen gekomen die door alle goede dingen die hij of zij deed, dichter naar God toe groeide. Het waren juist de mensen die grote moeiten hebben doorstaan, die vol overtuiging kunnen vertellen van Gods aanwezigheid in hun leven!

Het hele Paasverhaal is vanuit ons menselijk denken niet te begrijpen en dat betekent automatisch dat we ons er aan over moeten geven en zonder al teveel nadenken het cadeau van genade in ontvangst mogen nemen. 

Heb je dit wel eens meegemaakt: je bent jarig en iemand komt met zo’n mooi en groots cadeau dat je je heel erg bezwaard voelt om het aan te nemen. Je kan wel 100 redenen verzinnen waarom je het niet kan aannemen, maar de gever staat er op dat je het aanvaart dus schoorvoetend neem je het toch aan. Je kan er maar niet over uit waaraan je dit hebt verdiend, maar na een tijd merk je toch dat je het cadeau begint te omarmen. Langzamerhand leer je de schroom van je af te zetten en mag je van jezelf genieten van het cadeau!

Zo werkt het ook voor sommige mensen met het cadeau van genade. Het is zo moeilijk aan te nemen, omdat je er allerlei redenen voor kan verzinnen dat jij het niet verdient. Maar als jij God al hebt uitgenodigd in je leven, dan komt Hij automatisch met dit cadeau voor jou! 
Misschien kan je de genade nog niet pakken of zit er een psychische oorzaak in de weg om de genade te zien zoals God het je aanbiedt. Weet dan dat je heel verstandelijk tegen God mag zeggen:
‘Vader, ik snap er helemaal niks van dat U mij dit cadeau van genade wilt geven, maar wilt U mij leren het in ontvangst te nemen, het te aanvaarden en er uiteindelijk ook van te kunnen genieten.’

Ik hoop en bid dat je ondanks je eigen twijfels of in de weg zittende gedachten en overpeinzingen Pasen toch mag meemaken in het besef dat God je dit cadeau heel graag wil geven. 
En ook al ervaar je dit nog niet, dat je schoorvoetend de woorden van Pasen in ontvangst mag nemen. 
Neem de tijd die je nodig hebt om het onverdiende cadeau een plek te geven in je leven, het te aanvaarden en er uiteindelijk van te genieten!

21 maart 2018

GENADE

Genade, dat is nogal een woord. Over het algemeen kunnen we niet zoveel met genade. Het is veel makkelijker om rechtvaardig te zijn. Als iemand iets ergs heeft gedaan, vinden we het heel normaal dat die persoon daar straf voor krijgt. Maar zodra iemand door goed gedrag vrijgesproken wordt, is dat best een ding. Laat staan als je vrij gesproken wordt als je nog steeds de fout in gaat….

Genade gaat volledig tegen de menselijke natuur in. Schaamte en berouw is echter aan de orde van de dag. Wat kunnen we onszelf goed aanklagen en afbranden; ‘Ik eet veel te veel’, ‘Ik zeg de verkeerde dingen’, ‘Ik doe mijn werk niet goed genoeg’, ‘Ik zou een veel betere vader of moeder kunnen zijn’, ‘Ik zie er niet uit’, ‘Ik zou veel meer tijd moeten besteden aan mijn vrienden en familie’, ‘Ik lees veel te weinig in de Bijbel’, ‘Ik zou veel meer actief betrokken moeten zijn bij de kerk’, ‘Ik moet veel vaker bidden’, enz.
We zijn weinig genadevol naar onszelf toe, de uitzonderingen daargelaten….

Het is dus niet zo gek dat mensen over het algemeen grote moeite hebben met God. Als je jezelf al niet kan vergeven, of in ieder geval tegemoet kan komen, hoe moet je dan geloven in een God die jou met al je gebreken, imperfecties en fouten wil aannemen als Zijn kind?

Stel je eens voor: 
Je woont als kind (nog) bij je ouders en je bent samen met je broer buiten aan het spelen. Jullie gooien over met een bal en per ongeluk gooi je de bal dwars door het keukenraam heen van jullie huis. Je verwacht dat je vader al snel bij jullie zal staan en jullie een flinke uitbrander zal geven. Je broer is naar binnen gelopen en je verwacht dat hij even polshoogte is gaan nemen….
Tot je verbazing komt je vader met een vriendelijk gezicht op je af en vraagt: ‘Vertel me eens, wat is er precies gebeurt?’ Je deelt met je vader wat er is gebeurd en dat het je heel erg spijt en dat je je uiterste best gaat doen om dit niet weer te laten gebeuren. Je vader geeft je een schouderklopje en daarna volgt een dikke knuffel en hij zegt: ‘Joh, wat fijn dat je weet wat je fout hebt gedaan, dat je ‘sorry’ hebt gezegd en je best gaat doen om het niet weer te doen. Ik vind het heel fijn als je alles aan me verteld wat je bezig houdt, ook als iets fout is gegaan.’
Wanneer je binnen komt en naar de slaapkamer van je broer loopt zie je op de vensterbank zijn spaarpot staan. Die pot zat eerst vol, maar er lijkt een heel deel uit te zijn. Je vraagt waar zijn geld is gebleven en hij zegt: ‘Weet je, papa is altijd heel eerlijk. Als je iets verkeerds doet, dan verdien je straf. Maar hij houdt zoveel van je dat hij je helemaal geen straf wil geven, hij wil veel liever dat je leert en snapt dat het soms anders moet. En dat je het dan anders probeert te doen, omdat je zoveel van papa houdt. En de reden dat hij je geen straf heeft gegeven is, omdat ik hem al het geld heb gegeven dat nodig is om een nieuw raam te kopen. Ik hou namelijk ook heel veel van je en wil ook niet dat je straf krijgt.’

Het is niet zomaar dat God van ons houdt ondanks onze gebreken en fouten. Dit heeft alles te maken met de ‘broer’. Jezus is degene die de prijs heeft betaald voor onze fouten. Hij wilde ook niets liever dan dat we weer naar God konden gaan om alles met Hem te kunnen delen. 

De menselijke manier van relaties is echter vaak anders als in het bovengeschetste verhaal. Onze vaders en moeders worden van tijd tot tijd boos en sommige ouders gaan zelfs volledig over grenzen heen. Sorry zeggen is vaak moeilijk, omdat ons dat vaak niet voorgeleefd wordt en als dat wel het geval is, zit onze eigen trots ons vaak in de weg. En broers en zussen hebben lang niet altijd alles voor elkaar over. 
God is alleen geen mens. Hij heeft een hele andere kijk op relaties als wij. Het bovenstaande verhaal is daar een afspiegeling van. Stel je de perfecte vader voor en vermenigvuldig dat nog eens met 1000, dan kom je ongeveer in de buurt van wie God als Vader wil zijn voor jou. 
En Hij heeft in het oude testament al gezegd dat Hij de straf voor de zonde weg zou nemen!
‘En jij en de vrouw zullen elkaars vijanden zijn. En jouw kinderen en haar kind zullen elkaars vijanden zijn. Haar kind zal jouw kop verpletteren en jij zal de hiel van haar kind verpletteren. "’
‭‭Gen. ‭3:15‬ ‭‬‬‬‬
‘En op een dag zal Ik de schuld van dit land wegdoen.’
‭‭Zach. ‬ ‭3:9‬b‬‬‬

En Jezus? Sorry voor het slechte voorbeeld van het zakgeld, dat stelt helemaal niks voor bij dat wat Jezus voor jou over heeft. Hij had Zijn leven namelijk voor je over:
‘Want ook de Mensenzoon is niet gekomen om Zich te láten dienen, maar om Zélf te dienen. Hij is gekomen om zijn leven te geven voor de mensen. Zijn leven zal het losgeld zijn waarmee Hij heel veel mensen vrijkoopt."’
‭‭Mat. ‬ ‭20:28‬ ‭‬‬‬‬
En Hij had het voor je over om afstand te doen van Zijn goddelijkheid en als mens op aarde te komen: 
‘Nee, Hij heeft zelfs al zijn goddelijkheid opgegeven. Hij kwam naar de aarde om een dienaar te worden. Hij werd helemaal mens.’
‭‭Fil. ‬2:7‬ ‭‬‬‬

De liefde van de Zoon zorgt er voor dat je alles met God kan delen en er geen schuld meer op je ligt. En als je Hem de ruimte geeft kan Hij met Zijn Geest in en door je heen werken. Bij de ene gaat dat van het een op andere moment, bij de ander kan het een jarenlang proces zijn van een verstandelijk 'ja' zeggen tegen God tot Hem ook ervaren.
Daarin zijn we allemaal uniek; de ene persoon is meer een gevoelsmens, terwijl de ander heel rationeel is. God neemt je zoals je bent!
En de dingen die je graag zou willen veranderen, daar wil God je graag bij helpen, dat mag ik op verschillende gebieden in mijn leven ervaren.


Gebed:
Vader in de hemel, dank U voor Uw liefde voor mij. Ik weet dat ik fouten maak, want ik vind het soms al moeilijk om mezelf te vergeven, maar wilt U mij vergeven? Jezus, ik wil U danken voor Uw offer voor mij, dank U dat U de straf betaalde die ik verdien door Uw leven te geven voor mij. Heilige Geest, wilt U mij vervullen met Uw aanwezigheid in mijn leven. Zodat U mij kan veranderen van binnenuit en door mij heen kan werken. Amen.

11 maart 2018

DE WEG NAAR PASEN


We zitten midden in de lijdenstijd, is dat iets waar je mee bezig bent? Jezus lijden en sterven voor ons, voor jou? Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het een hele bijzondere tijd vind, maar tegelijkertijd ook zo dubbel. Het is zo moeilijk te bevatten wat Jezus voor ons heeft gedaan…. Natuurlijk heb ik er een enorme dankbaarheid voor en kan het me op bepaalde momenten enorm raken en tot tranen toe roeren. Maar daarnaast raast het leven in het tempo van een TGV om mijn oren en merk ik dat ik haast geen tijd lijk te hebben om het echt tot me door te laten dringen.

Het is opvallend hoe makkelijk we op social media alles van elkaar liken wat zoet, goed en spraakmakend is. En ook het lijden van onze medemens lijkt een recept te zijn voor veel reacties en steunbetuigingen. Maar als we Jezus tegen komen op onze tijdlijn, dan vraag je je soms af wat je er mee moet. Licht en luchtig is sowieso veel gemakkelijker dan de harde realiteit. Maar Jezus wil ons hart zo diep raken, dat het haast eng is, want wat houd ik zelf dan nog in de hand en welke controle houd ik zelf nog over?

Ik weet nog heel goed hoe ik als tiener de kerk probeerde te skippen. Onze allervrolijkste moeder kwam op mijn slaapkamer, sloeg de gordijnen open en zei vrolijk dat het tijd was om uit bed te komen. Maar de kerk was saai, duurde lang en de banken waren te hard.
Okee, de banken zaten echt voor geen meter en ja, ze waren hard. Maar ik denk dat er nog meer hard was, namelijk; mijn hart. Mijn moeder had de liefde van God al geproeft en wilde dit graag met ons delen, maar ik wist wie God was van de verhalen, maar kende Hem nog niet echt.
Mijn bed was stukken zachter, dus dat was de plek waar ik liever bleef. Dit werd overigens niet geaccepteerd, we ‘moesten’ mee. En dat is iets waar ik mijn ouders tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben.

En nee, ik zeg hier niet mee dat ik het altijd fijn heb gevonden om naar de kerk te gaan, maar ze hebben mij wel de broodnodige gewoonte geleerd van het gaan naar een gemeente, een plek waar je God beter kan leren kennen. Uiteindelijk hebben we in mijn jeugd vele stromingen van kerken bezocht en ook daar ben ik blij om. Hierdoor heb ik een christelijke opvoeding gehad zonder hokjes en vakjes en dat heeft er toe geleid dat ik al jaren mijn leven met God mag delen, want op mijn 19e besloot ik mijn leven aan God te geven. Niet uit traditie of gewoonte, maar omdat God me duidelijk maakte dat het tijd was om voor Hem te kiezen.

Door Royal Mission (de bijbelschool die ik met mijn man volg) en onze thuisgemeente mag ik steeds meer en meer leren over onze grote God, Jezus en de Heilige Geest.
God is niet alleen, God is een drie-eenheid. En we hebben Jezus lijdensweg zo nodig in onze keuze voor God en de leiding door de Heilige Geest.
Jezus werd gekruisigd, terwijl Barabbas vrijuit ging. Bar-abba-s betekend overigens ‘zoon van de vader’. Net zoals Barabbas mogen ook wij, als zonen en dochters van de Vader vrijuit gaan, omdat Jezus de straf kreeg die wij hebben verdient.

Dit is iets waar we in deze tijd bij stil mogen staan. Wat ons even stil mag zetten in deze snelle en vluchtige tijd: Jezus stierf voor jou! Zeg het eens hardop: ‘Jezus stierf voor mij!’
En bespreek het eens met je gemeenteleden, vrienden, familie wat dit met je doet. Eng? Natuurlijk, want dan moet je er een mening over vormen en kijken waar jij staat in dit verhaal. Wat Jezus lijden met jou persoonlijk doet. En eng ook, omdat je je afvraagt wat dat betekent voor de inrichting van je leven, want als ik volmondig ‘ja’ zeg tegen Jezus lijden voor mij en het persoonlijk maak, wat moet ik dan allemaal aanpassen in mijn leven?

Ik merk echter dat wanneer het lijdensverhaal persoonlijk wordt, dat deze vragen vervagen en angst plaats maakt voor bereidheid. Bereidheid om af te wachten wat God je wil geven. Want God neemt niet, Hij geeft en deelt uit!

* Via de link kan je luisteren naar de uitleg van Arjan Zantingh over Jezus lijden door de ogen van Pontius Pilatus op 11-03-2018, waarbij hij uitleg geeft over het rechtsproces van Jezus en de vrijlating van Barabbas. En alle andere preken over 'Jezus lijden door de ogen van...', vanaf 18-02-2018.

8 maart 2018

KENNIS VAN GOED

Laatst heb ik een filmpje van David de Vos en Marcel Gaasenbeek gekeken die me sindsdien aan het denken heeft gezet. Iedere keer word ik er weer aan herinnert en de openbaring van Marcel Gaasenbeek is, doordat hij het heeft gedeeld, ook een openbaring voor mij geweest. Nooit eerder heb ik het, onder Christenen zo bekende Genesis verhaal zo bekeken of uitgelegd gekregen. En ik denk dat dat voor vele mensen geldt, want de afgelopen 35 jaar heb ik niemand er over gehoord. 

Toen Adam en Eva in het paradijs leefden had God ze toegang gegeven tot het eten van alle vruchten van de bomen, op één boom na: De boom van kennis van goed en kwaad. 
Toen Eva en daarna Adam van een vrucht hadden gegeten van de boom van kennis van goed en kwaad, kregen ze ook de kennis van goed en kwaad. Het gekke is dat Christenen en daarbij de kerken het vooral hebben over de zondeval in combinatie met de kennis van kwaad. 
Ergens logisch, want ‘zonde’ betekent: zijn doel missen, of ingaan tegen Gods wil. En daar linken we heel gemakkelijk het kwade mee.

Maar tijdens de ‘zondeval’ kregen we ook de kennis van goed. Het goede doen kan dus ook een gevolg zijn van de zondeval. Dat is toch een hele nieuwe zienswijze, in ieder geval voor mij wel. En door dit inzicht begin ik bepaalde dingen ineens ook te begrijpen. 
We weten dus sindsdien wat het goede en het kwade is. En wanneer je iets weet, dan kan je daar heel bewust naar handelen. 

In ons huis huppelt op het moment een 2,5 jarig meisje rond. Onze jongste, waar we met volle teugen van genieten. Inmiddels merk je dat de kennis van goed en kwaad ook bij haar een bewuste kennis wordt. We leren haar bijvoorbeeld heel duidelijk dat ze haar broers niet mag slaan en wanneer ik haar daar op aanspreek zegt ze vrijwel meteen: ‘Sohie mama’…., met de daarbij behorende puppy-ogen. 
Je mag je afvragen of ze zich er schuldig over voelt, ik denk dat vooral de kennis van goed haar die woorden laat zeggen en dat gezicht laat zien. Je zou dus kunnen zeggen dat de kennis van goed het gewenste gedrag teweegbrengt. 

Dit gewenste gedrag en dus het doen van het goede, kan te maken hebben met verschillende redenen.  Zo kan het aangeleerd gedrag zijn. Of je doet het goede, omdat je vindt dat dat zo hoort. Je kan ook het goede doen, omdat je weet dat God dit van je vraagt. Het kan ook voortkomen uit maatschappelijke druk, of omdat mensen het van je verwachten. En je kan ook het goede doen uit angst om te falen.
Let wel, geen van deze redenen is natuurlijk echt verkeerd, want je doet uiteindelijk het goede en dat is zeker een schouderklopje waard. En blijf het ook vooral doen. Maar of het jezelf de voldoening geeft die het eigenlijk zou kunnen geven is de vraag... Het kan best zijn dat dit 'goede' net voorbij zijn doel schiet...

Iets doen vanuit kennis, is iets anders dan het doen vanuit je hart, vanuit een hart dat gericht is op God. Iets doen omdat het moet, omdat het van je wordt verwacht of vanuit angst is heel iets anders dan het doen omdat het je natuur is. En zo heeft God het bedoeld: het goede doen vanuit je hart, vanuit wie je bent, vanuit je natuur. Zonder voorbedachte rade, zonder de kennis wat je goede daden kunnen opleveren, zonder je druk te maken om de verwachting van een ander.

‘Maar hoe dan?’, hoor ik je vragen. Het heeft alles te maken met vertrouwen in God. Vertrouwen dat Hij van je houdt.  Vertrouwen dat Hij ondanks je tekortkomingen als mens, je toch wil inzetten voor Zijn koninkrijk. Vertrouwen dat Hij ondanks je kennis van goed en kwaad en je handelen daardoor, een plan heeft met je leven. Vertrouwen dat je bij Hem mag zijn wie je bent. 
En wanneer je ook van jezelf mag zijn wie je bent, je imperfectie omarmt en het open bij God brengt, dan krijgt Hij de ruimte om je van binnenuit te veranderen.

Handelen vanuit de kennis van goed, verandert dan in handelen vanuit je relatie met God! En dan mag je steeds meer en meer gaan ontdekken dat het goede doen vanuit je hart komt en niets meer te maken heeft met omgevingsfactoren. In het doen van het goede merk je dan dat Gods Geest door je heen werkt en bij je is. En dan zal ‘het goede’ een levend werk zijn voor God en mag het Gods koninkrijk op aarde laten zien!




4 maart 2018

ONTWAPENEND

Sinds kort heb ik solliciteren herontdekt…. Het is alweer zo’n 17 jaar geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan, dus dat is best wel spannend. Tot voor kort heb ik mijn werkervaring eigenlijk min of meer zonder een hele officiële sollicitatieprocedure opgedaan. Als beginnende leerkracht wordt je zonder veel moeite op de invallijst gezet en voor je het weet sta je jaren voor korte of langere tijd voor de klas. Daarna stonden ze in het voortgezet onderwijs te springen om mensen en mijn ‘ja’ voor de baan was volgens mij een ware opluchting….
Daarna moest ik mij min of meer ‘bewijzen’ als franchisenemer, maar dat ging eigenlijk ook vrij geleidelijk in een soort opleidingssetting. 
Solliciteren is dus best nieuw voor me en helaas is het resultaat tot nu toe alleen nog maar wat vriendelijke afwijzingen. Ik pas net niet helemaal in het profiel, of er zijn in ieder geval meerdere sollicitanten die dat wel doen.

Toch merk ik dat de spanning een kleine spanning is en een afwijzing niet een echte afwijzing. Mijn focus is in de loop der jaren verlegd van wat mijn diploma mij voor kansen biedt, naar welke weg God met mij wil gaan. Ik solliciteer dan ook niet per se op een profiel waar mijn diploma in wordt benoemd, maar naar een functie waar mijn hart een sprongetje van maakt. Ik snap heel goed dat dat risicovoller solliciteren is, maar een afwijzing komt in die wetenschap ook minder hard binnen. 

Ik zit in de fase van mijn leven waarin ik God steeds meer Leiding geef. Al ben ik mij er enorm van bewust dat ik met mijn menselijke ‘ik’ nog vaak eens voor Zijn voeten loop…. Mijn vorige baan heb ik vanuit roeping gedaan en dat heeft er toe geleid dat ik nu weer gefocust ben op Zijn stem. Een afwijzing is dus eigenlijk gelijk aan de weg die God niet met mij wil gaan. En dat is eigenlijk best prima, want dan moet ik blijkbaar een andere weg inslaan. 

Dit alles laat me zien dat ik hierin Gods stem opnieuw moet leren verstaan. En onze zoon van 6 is daarin een fantastische leraar. Hij laat zo mooi zien hoe het luisteren naar God van nature in de mens ligt, maar wat we in de loop der jaren lijken kwijt te raken. Jezus zei niet voor niks dat we moeten worden als een kind…. 

Onze zoon van 11 was afgelopen week wat grieperig. Door zijn verstopte neus was hij zijn smaak kwijt en hij vroeg me wat hij daar aan kon doen. Ik antwoordde hem dat hij neusspray kon gebruiken. Doordat alles dan weer open gaat, zou zijn smaak op den duur ook wel weer terug komen. ‘Of,’ zei onze jongste zoon, ‘je kan er natuurlijk ook voor bidden! Ik wil wel voor je bidden!’ 
En omdat dit voor hem de gewoonste zaak van de wereld is, vouwde hij zijn handen, sloot zijn ogen en bad voor zijn broer. In de loop van de dag zei onze oudere zoon: ‘Zijn gebed lijkt te helpen, ik begin weer wat te proeven!’ 
God was er, Hij hoorde en kwam ons in iets ‘kleins’ tegemoet. Maar om zoiets te zien, moeten we worden als een kind!

In mijn sollicitatieproces wil ik worden als onze zoon. Niet afwachtend, ontwapenend en het zoekend bij God. Zonder enige twijfel erop vertrouwend dat God het beste voor mij wil en al lang een plan voor mij heeft klaar liggen. Een plan waarin ik Hem mag verhogen! 

Waar sta jij? Wil of kan jij geloven als een kind?