21 januari 2018

ALS HET NIET GAAT...


Ik kom ’s ochtends thuis, heb de kinderen naar school gebracht. Boven liggen onze dochter, maar ook mijn man nog in bed. Ik hang mijn jas op de kapstok, loop naar de koelkast en maak mijn ontbijt klaar. Ondertussen laat de waterkoker me met een piep weten dat het tijd is voor een kop thee.
Nog even genieten van de rust in huis, de ruimte voor mij alleen… Even alleen met mijn eigen gedachten en eigenlijk vooral met geen gedachten. Een leeg hoofd…
Boven hoor ik de douche aangaan. Na mijn ontbijt haal ik ons ‘zonnetje in huis’ uit bed. Een glimlach van oor tot oor straalt me tegemoet. ‘Wat ben je vrolijk lieverd!’, zeg ik tegen haar, terwijl ze haar armen stijf om m’n nek klemt en haar hoofd op mijn schouder legt.
Samen gaan we naar beneden en na haar ontbijt huppelt ze vrolijk door de kamer. De hele kast met speelgoed  wordt leeg getrokken en ik zie een onbezorgd meisje genieten van deze nieuwe dag, met allemaal nieuwe uitdagingen en leermomenten.

Dit alles staat in schril contrast met de blik in de ogen van mijn man, die even later beneden komt. Met een glimlach groet hij onze dochter, slaat z’n armen om haar heen en geniet met me mee van haar onbezorgdheid. Zijn ogen zeggen me alleen dat zijn dag verre van onbezorgd is en zijn hoofd zeker niet leeg…
De dagelijkse nieuwsrubrieken kijkt hij door tijdens zijn ontbijt en daarna kletsen we wat. Op den duur ga ik bezig met de bult was die roept en hij bedenkt zich hoe hij deze dag gaat invullen. Een filmpje of serie  kijken, wandelen, een vriend bezoeken, nog meer wandelen, slapen in de middag, een telefoongesprek met een vriend voeren, naar de psycholoog of de bedrijfsarts. Zomaar wat invullingen van de dag die hem even bezig houden, maar ook afleiding geven of juist wat richting in de chaos in zijn hoofd.

Zijn ogen staan dof, de spanning zit hoog, de moed om iets te ondernemen is deze dag niet aanwezig. Maar daar geeft hij niet volledig aan toe. Hij staat ondanks alles toch op tijd op, trekt de buitenlucht in en neemt het gezelschap van een luisterend oor graag aan.

Wanneer je te maken hebt met psychische problemen kan dit aan de orde van de dag zijn. Maar het kan er ook heel anders uit zien, dat is eigenlijk het grote ‘probleem’ van psychische problematiek. Bij iedereen uit het zich weer anders en de een gaat er op een passieve manier mee om en ligt het liefst de hele dag in bed. Terwijl de ander er een actieve invulling aan geeft om toch maar iets te blijven functioneren.
Die verschillen maken het waarschijnlijk voor de omstanders ook moeilijk om in te zien wat er nu precies gaande is in de psyche van je naaste. En wanneer je niet samenleeft met iemand die daar mee te maken heeft, krijg je ook maar een beperkte inkijk in wat er werkelijk speelt.

Als naaste weet ik inmiddels heel goed wat er gaande is. In zijn ogen zie ik al snel hoe groot de zwarte wolk boven zijn hoofd is. En gek genoeg heeft dat er toe geleid dat je de zwarte wolken van een ander ook eerder opmerkt, al is het soms maar een klein wolkje.
En voor mij is het ook heel gewoon geworden om te vertellen hoe het ‘thuis’ gaat. Het is nu eenmaal de realiteit waarin ik leef en waar we het dagelijks mee moeten doen.
Gelukkig gaat de ene dag beter dan de andere. Dan is er iets meer energie, kunnen er soms dingen ondernomen worden, worden er taken in huis opgepakt. Maar op de dagen dat dat niet zo is, vindt ik ook mijn weg in het omgaan met de ziekte van mijn man.

Natuurlijk is het zwaar wanneer je als gezin geconfronteerd wordt met het dal van een psychische ziekte, maar ondanks die ziekte is mijn man nog steeds de persoon waar ik heel veel van hou! Hij is onder die wirwar in zijn hoofd nog steeds dezelfde en hij is niet zijn psychische ziekte, maar hij heeft een psychische ziekte.
En daar komt bij dat dit een tijdopname is. We doen er namelijk alles aan om met goede hulp toe te werken naar betere tijden. En waar de ene therapie al zijn vruchten heeft af geworpen, kan een andere therapie het volgende deel onder handen nemen.
Het traject van psychische problematiek lijkt voor de buitenwereld vaak zo ontzettend lang te duren. Maar je moet het zien als de heenreis naar een vakantie. Doordat je niet weet waar je heen gaat en de route niet kent lijkt de heenreis veel langer dan de terugreis.
Wanneer je weet wat er aan de hand is, hoort wat er speelt en betrokken bent bij het traject, is het een logische weg die afgelegd moet worden. Misschien nog steeds lang, maar dat zijn de meeste behandelingen van ernstige lichamelijke ziekten ook….

‘Hey, maak depressie bespreekbaar’, is een goede manier om aandacht te vestigen op de realiteit waar veel mensen en gezinnen in de wereld mee te maken hebben. Want hoe stap je over je eigen drempel heen van onwetendheid in het praten over dit onderwerp?
Weet in ieder geval dat eerlijkheid over je eigen gedachten hierover vaak het meest natuurlijk een gesprek invullen: Benoem je onzekerheid, laat je eigen emoties zien, huil mee, vertel het wanneer je even geen woorden hebt, geef een knuffel (evt. nadat je hebt gevraagd of die ander dat fijn vindt) en vul zelf verder maar in wat je hart je ingeeft!

Als ‘vrouw van’ heb ik ervaren dat openheid vaak aanstekelijk werkt. Er zijn zoveel mensen die met hun eigen verhaal komen, wanneer je jezelf kwetsbaar opstelt. Blijkbaar biedt openheid over een kwetsbaar onderwerp een veilige omgeving voor een gesprek.


Wil je meer weten over het omgaan met depressie en psychische ziekten, dan kunnen de volgende sites je misschien verder helpen:

7 opmerkingen:

  1. Mooi beschreven Anita. Al begrijp ik dat dit helemaal geen fijne situatie voor jou/jullie is. Ik hoop dat je man - met de nodige ondersteuning- uit het dal kan komen. En ik wens jou veel kracht en wijsheid toe hiermee om te gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel! Het is niet makkelijk, maar in zwakheid zien we dat God sterk maakt! Dat is bijzonder....
      Ik voel me hierin heel erg gedragen door gebeden en ben dankbaar dat het met mij en de kinderen, ondanks alles, heel goed gaat!

      Verwijderen
  2. Goed! Mooie blog! Ik vind het fijn als iemand anders ook open is. Aan mij ziet bijna niemand iets :-)

    http://arithavermeulen.blogspot.nl/

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Aritha! Soms lijk ik niet heel veel keuze te hebben in het delen en ontstaat een verhaal ineens. Openheid en kwetsbaarheid is in deze tijd denk ik heel belangrijk en nog veel te vaak ver te zoeken. Ik ervaar dat God me hierin laat delen, door alle reacties op deze blog leer ik steeds meer waarom. Het is blijkbaar herkenbaar en geeft de ander de ruimte of misschien de moed om zelf ook te delen....

      Verwijderen
  3. Als kind van heb ik hier ook ervaring mee... Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis (manisch depressief). Vanaf mijn 6de heb ik hierdoor veel meegemaakt. Ik herken wat je schrijft dat je leert aanvoelen hoe hun dag is, dit is ook wel, zoals ik nu leer in mijn studie om psychologe te worden, om te overleven. Een beschermingsmechanisme. Als kind vond ik het wel heel lastig om hierover te praten. Voelde eigenlijk een schaamtegevoel. Alsof ik de slechte was van ons gezin buiten hing, alsof ik mijn moeder zwart maakte. Wat niet zo was, maar dat weerhield mij heel erg. Terwijl ik juist zo hard andere mensen nodig had. Ook in dit stuk van mijn leven.. Dank je wel voor dit delen. Openheid, kwetsbaarheid... We hebben moedige mensen nodig die hierover durven te delen. Als je een stukje wat ik heb ervaren wilt lezen kun je dit vinden via de volgende link:

    http://schrijfgelukjes.blogspot.nl/2015/06/afscheid-einde-of-nieuw-begin.html

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beste Petrina,
    dat lijkt me erg moeilijk om als kind en in je jeugd mee te maken.... en wat is praten hierover belangrijk!
    Gelukkig heb ik mogen leren me niet aan te passen, maar naast hem mijn eigen weg te gaan. Hierdoor blijven we samen sterk en heeft hij ook veel meer aan mij.
    Ik lees wel vaker je blogs, mooi om zo met elkaar te delen!
    Liefs 😘

    BeantwoordenVerwijderen