De datum klopt waarschijnlijk niet helemaal, maar het was ergens eind 1999 op een zondag. Mijn beste vriendin was al een tijdje verliefd op een jongen. Ze praatte vaak over hem en vond hem erg leuk. Zo leuk dat ik op een zondag met haar mee zou gaan naar de kerk, want hij ging naar dezelfde kerk als zij.
De afspraak stond gepland, ik zou een keer mee en het bewuste weekend brak aan.... Die zaterdag kreeg ik een heel onbestemd gevoel, net of er iets groots stond te gebeuren. Ik kreeg een voorgevoel dat die jongen waar mijn vriendin verliefd op was, wel eens degene kon zijn waar ik verliefd op zou worden. Heel vreemd eigenlijk, want ik had het idee dat we totaal niet op hetzelfde type jongen vielen. Maar mijn gevoel was zo sterk dat ik op het punt stond om haar te bellen en af te zeggen. Mijn angst was toen dat ik mijn vriendin wel eens kwijt kon raken. Maar ik ging toch mee.....
Zondagochtend, het zal rond 9.15 uur zijn geweest, liepen we samen de kerk in. De klapdeuren gingen open en ik zag een jongen in een witte trui met een gitaar op het podium staan. Ik geloof dat mijn hart het even een sprongetje maakte... Dat was de jongen waar ik ooit mee zou gaan trouwen! Echt bizar; daar sta je dan, 16 jaar jong en je ervaart dat je een moment meemaakt die je nooit meer zal vergeten.
Maar je raad het al; mijn vriendin stond voor me in het gangpad en knikte richting het podium en zei: 'Die jongen met de gitaar, dat is Arnold!' DE jongen waar zij verliefd op was! Uiteraard hield ik mijn mond en vroeg ik me meteen af hoe ik met deze hele situatie om moest gaan. Maar tegelijkertijd was ik nog maar 16 en ik dacht dat mijn bevlieging waarschijnlijk gewoon ook echt een bevlieging was. Als ik hem zou spreken zou hij vast enorm tegenvallen en hij en mijn vriendin zouden op een zeker moment gewoon verkering met elkaar krijgen....
Niets bleek minder waar, want ik kwam er later achter dat Arnold mij ook heel bewust binnen had zien komen en het gevoel bleek wederzijds te zijn. Je snapt dat mijn angst van de bewuste zaterdag mij weerhield om meteen open kaart te spelen. Mijn vriendschap was te belangrijk voor me om meteen achter mijn gevoel aan te gaan. Dat gevoel wilde ik eerst onderzoeken, maar ook dat durfde ik niet te delen met mijn vriendin. En als je zelf bepaalde dingen niet deelt, dan loop je het risico dat een ander het wel gaat delen.... En dit gebeurde, waardoor de vriendschap een flinke barst opliep die niet meer te lijmen viel.
Uiteindelijk was 1 januari 2000, een mooiere datum kan je haast niet verzinnen, onze verkering een feit. En ondanks de zeer romantische start hebben we een roerige verkeringsperiode gehad, waarin we veel hebben meegemaakt. Maar hoe bijzonder is het dan dat je jaren later mag zien dat God juist die periode ten goede heeft gebruikt. Want toen we in onze relatie Hem zochten heeft Hij de kans gekregen om door moeilijke momenten heen, een stevige basis in onze liefde voor elkaar en voor Hem te leggen, waardoor we al menige storm hebben doorstaan.
De artikelen met het label 'Bewijsmateriaal' laten mijn persoonlijke ervaringen zien waarin ik door gebed, een ervaring, een gevoel, een ontmoeting, of iets dergelijks een ontmoeting met God heb gehad, of door God geleid ben. Al deze momenten zijn mijn bewijzen voor het bestaan van God!
Er zijn in mijn leven al veel van dit soort momenten geweest en ik probeer dit in de loop van de tijd te beschrijven in verschillende verhalen....
Er zijn in mijn leven al veel van dit soort momenten geweest en ik probeer dit in de loop van de tijd te beschrijven in verschillende verhalen....
